Αρχίζουμε από το τέλος

C H R I S W H I T A K E R 14 μια εντυπωσιακή φωτογραφία καθώς το κοντάρι έγερνε και η σημαία ανέμιζε από το αεράκι. Ο μικρός των Τάλοου πήγε να πλησιάσει. Η μάνα του τον τράβηξε από τον γιακά τόσο δυνατά που σωριάστηκε στο χώμα. Στο βάθος, ο ήλιος έπεφτε μαζί με το σπίτι, με το φως του να διαθλάται και να σχηματίζει στο νερό πορτοκαλί, μοβ και αμέ- τρητες άλλες αποχρώσεις. Η δημοσιογράφος είχε αυτά που ήθελε, αποχαιρετισμός σε ένα κομμάτι ιστορίας τόσο ασήμαντο που σχεδόν δεν μετρούσε. Ο Γουόκ κοίταξε γύρω και είδε τον Ντίκι Νταρκ να παρακο- λουθεί απαθής. Ήταν πανύψηλος, γύρω στα 2,10. Ασχολούνταν με κτηματομεσιτικά, είχε κάμποσα σπίτια στο Κέιπ Χέιβεν και ένα κλαμπ στην Καμπρίλο, από εκείνα τα καταγώγια όπου η αμαρτία κοστίζει δέκα δολάρια κι ένα μικρό κομμάτι αρετής. Έμειναν άλλη μία ώρα, τα πόδια του Γουόκ είχαν κουραστεί όταν τελικά η βεράντα υπέκυψε κι έπεσε κι αυτή. Οι θεατές αντι- στάθηκαν στην παρόρμηση να χειροκροτήσουν, έκαναν μεταβολή και γύρισαν στα μπάρμπεκιου, τις μπίρες και τις φωτιές που οι φλόγες τους έστελναν λάμψη στους δρόμους της βραδινής περι- πολίας του Γουόκ. Απομακρύνθηκαν διασχίζοντας το πλακόστρω- το, μετά πέρασαν έναν γκρίζο τοίχο, ξερολιθιά, αλλά άντεχε ακό- μη. Πίσω ήταν το δέντρο των ευχών, μια μεγάλη βελανιδιά τόσο πλατιά που τα κλαδιά της ήταν στηριγμένα με ξύλα. Το παλιό Κέιπ Χέιβεν έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατηθεί. Ο Γουόκ είχε ανέβει μια φορά στο δέντρο μαζί με τον Βίνσεντ Κινγκ, σε μια εποχή τόσο μακρινή που πια σχεδόν δεν μετρούσε. Ακούμπησε το ένα τρεμάμενο χέρι του στο πιστόλι, το άλλο στη ζώνη του. Φορούσε γραβάτα, το κολάρο σκληρό, τα παπούτσια του γυαλισμένα. Είχε αποδεχθεί τη θέση του, μερικοί τον θαύμα- ζαν γι’ αυτό, άλλοι τον λυπούνταν. Γουόκερ, καπετάνιος ενός πλοίου που δεν έφευγε ποτέ από το λιμάνι.