Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα

18 ΑΛΚΗ ΖΕΗ Και το φόρεσα όλη μου τη ζωή. Εκτός από λίγο καιρό. Στη Ρώμη. «Με λένε Δάφνη.» Έτσι είπα στον Ζαν-Πωλ. Το βρή- κε πολύ ωραίο, πολύ ελληνικό. Δεν μπορούσα να πω Ελένη. Η Ελένη είναι η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα. «Είναι η αρραβωνιαστικιά μου.» Έτσι με σύστησε σε κάποιον που συναντήσαμε στον δρόμο. Μπορεί και να το έκανε για λόγους συνωμοτικούς, για να μην αναφέρει όνομα. Ο Αχιλ- λέας δεν θα ’λεγε ποτέ το κορίτσι μου. Ως εκείνη τη μέρα, δεν μου είχε πει τίποτα. «Μη με κοιτάς παράξενα», ήτανε η πιο τρυφερή του κουβέντα. Αυτός είναι ο Μεγάλος Έρωτας. Ο δικός μου έρωτας. Έχω γεμίσει τις σελίδες των βιβλίων μου με τρίχες από το σαμαροσκούτι του –μαδάει απαίσια–, έχω κρατήσει ένα τόσο δα χαρτάκι από ένα σημείωμα που έσκισε. Μια ξεχωριστή λεξούλα «σύντομα». Τίποτ’ άλλο. Καθαρά στρογγυλά γράμματα. Το σίγμα στριφογυριστό, η γραμμή τού μι ίσια, μονοκόμματη. Πρόλαβα και το γλίτωσα πριν το κάψει. Να ’χω μια λέξη γραμμένη από το χέρι του, έστω κι αν δεν είναι για μένα, παρά για το πώς θα οργα- νώσουμε με πιο αποτελεσματικό τρόπο… Αν το ’ξερε, θα με μάλωνε. Αντισυνωμοτικό. «Είναι η αρραβωνιαστικιά μου.» Αυτό ήτανε. Από κείνη τη μέρα μπορούσα στον δρόμο να τον κρατώ από το χέρι. Μπορούσα, όταν καθότανε, να στηρίζομαι με τα δυο μου χέρια στους ώμους του κι ας ήτανε και άλλοι μπροστά. Η π ρ ώ τ η φ ο ρ ά ήρθε αναπάντεχα. Διστάζαμε κι οι δυο μας. Με πείραζε. «Να μεγαλώσεις λίγο.» Εγώ ήθελα, μα φοβόμουνα κιόλας. Η πρώτη φορά! Σε κάποιο υπόγειο,