Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα

Η ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΤΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ 17 παρόλο που το μαλλί είναι τρεις φορές ξηλωμένο και ξα- ναπλεγμένο. Η ποδιά είναι της ξαδέρφης μου. Τη φορούσε πριν τον πόλεμο. Έχει ξεθωριάσει και μου πέφτει φαρδιά στους ώμους. Έχω μια καφετιά φούστα με πιέτες γύρω γύρω. Η Λίζα γύρισε το ύφασμα από την ανάποδη και την έφτιαξε από την αρχή. Μοιάζει ολοκαίνουργια. Ταιριάζει με το τσαγαλί. Κρίμα. – Να βάλεις ποδιά. Να βάλεις τα σημειώματα μέσα στις ντύσες των βιβλίων. Χίλια «να». Η φωνή του γίνεται άχρωμη και ξένη. Δεκάξι χρονώ. Το πρώτο τρένο της ζωής μου. Ο πρώτος άντρας της ζωής μου. Μέσα στο τρένο, Ιταλοί στρατιώτες, Γερμανοί αξιωματικοί, ασφαλίτες, μαυραγορίτες, κι άλλος κόσμος, άπλυτος. Οι ντύσες των βιβλίων μου γεμάτες χαρ- τάκια. Δεν φοβάμαι. Δεν με νοιάζει που είμαι στριμωγμένη. Το μάγουλό μου ακουμπάει στο σακάκι του από σαμα- ροσκούτι. Έχει φουντώσει το μάγουλό μου από το τραχύ ύφασμα. Μ’ αρέσει. Σίγουρα δεν τον λένε Αχιλλέα, μα του ταιριάζει. Ποτέ δεν θα τον πω με άλλο όνομα. Αν δεν ήτανε αντισυνωμοτικό, θα γέμιζα τα περιθώρια των βιβλίων μου: ΑΧΙΛΛΕΑΣ, ΑΧΙΛΛΕΑΣ . Πλάι στις εξισώσεις της άλγεβρας. Να μπορούσα να του πω πως το πραγματικό μου όνο- μα είναι Δάφνη! Ο Πάνος πάλι φταίει. «Πρέπει να πάρεις ψευδώνυμο, για συνωμοτικούς λόγους», μου είπε μόλις μ’ έγραψε στην οργάνωση. «Ωραία, θα πάρω Άλκηστη.» Γέ- λασε με κείνο το γελάκι του σαν ξεκούρντιστο. «Σιγά, μην πάρεις Μήδεια!» «Ελένη, ένα συνηθισμένο όνομα.» Ελένη!