ΑΠ’ ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΒΓΑΛΜΕΝΑ 13 ο Κολοκάσης, ο αρχαιότερος από τους ειδικευόμενους, όπως έμαθα αργότερα. – Όχι, απάντησα αμήχανα. – Τένις παίζεις; – Όχι, αλλά ένα φεγγάρι ήμουν πρωταθλητής στον στίβο, τους είπα για να τους εντυπωσιάσω. Είχα την αίσθηση ότι με ψιλοδούλευαν, αλλά και από την άλλη μεριά ότι κάτι σήμαιναν αυτές οι ερωτήσεις. – Κοίτα, συνάδελφε, αφού ούτε με τα γαλλικά ούτε και με το τένις τα πας καλά, η μόνη σου ελπίδα για να σε πάρει με καλό μάτι ο Θεοτόκης είναι να του πεις ότι σε στέλνει στην κλινική του ο νευρολόγος ο Φουσέκης, με συμβούλεψε με πατρικό ύφος ο επιμελητής ο Τραυλός. Είναι όχι μόνο κολλητοί φίλοι αλλά και ομοιόβαθμοι μασόνοι. Αυτά, όπως καταλαβαίνεις, σ’ τα λέμε εμπιστευτικά. Προχώρησα και χτύπησα διακριτικά την πόρτα με την ταμπέλα Διευθυντής. – Περάστε, μου απάντησε κοφτά μια μπάσα φωνή. Έσπρωξα την πόρτα και αντίκρισα για πρώτη φορά τον Θεοτόκη, ο οποίος έσκυψε για να με περιεργαστεί πάνω από τα πρεσβυωπικά του γυαλιά. Ήταν καμιά εξηνταριά χρονών, ασπρισμένος αρκετά, αλλά με πυκνό μακρύ μαλλί, χτενισμένο με χωρίστρα στη μέση. Η παρουσία του είχε κάτι το επιβλητικό και ενέπνεε σεβασμό, ίσως και λίγο φόβο. – Καλημέρα σας, κύριε διευθυντά, Γιώργος Βρυώνης, του συστήθηκα. – Καλημέρα σας, είσθε προφανώς ο υποψήφιος ειδικευόμενος για την κλινική μου.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=