12 ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΝΔΡΙΝΟΣ λα των καλλωπιστικών φυτών που κοσμούσαν τον χώρο της εισόδου και τη ρώτησα: – Ξέρετε πού βρίσκεται η ορθοπεδική κλινική του Θεοτόκη; – Στο πρώτο κεντρικό, μου απάντησε, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της. Κοντοστάθηκα για λίγο. Μετά, ξαναφέρνοντας στη μνήμη μου την εικόνα του φωτισμένου χουντικού συμβόλου, μπήκα στον πειρασμό να τη ρωτήσω: – Μήπως γνωρίζετε τι απόγινε εκείνη η μεγάλη πουλάδα που κρεμόταν πάνω από την είσοδο; – Τη φυλάνε ακόμη στην αποθήκη υλικών, στο υπόγειο. – Και γιατί τη φυλάνε; – Ξέρω κι εγώ; Μάλλον για να κλωσάει αυγά, μου απάντησε σιβυλλικά, χωρίς πάλι να σηκώσει το βλέμμα της από την πλατύφυλλη μονστέρα που ξεσκόνιζε. Τον Θεοτόκη δεν τον είχα συναντήσει ποτέ μέχρι τότε. Είχα όμως ακούσει καλά λόγια γι’ αυτόν, ότι ήταν δηλαδή αξιοπρεπής και δίκαιος με τους υφισταμένους του. Άλλοι λέγαν ότι ήταν στριμμένο άντερο και ότι είχε και του κόσμου τις παραξενιές, αλλά κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί ότι η Γ΄ Ορθοπεδική Κλινική, της οποίας προΐστατο, πρόσφερε στους ειδικευόμενους τις κατά το δυνατόν καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης. Ανέβηκα στα γραφεία ιατρών. Οι τελευταίοι, πληροφορημένοι για την άφιξή μου, με περίμεναν με άγριες διαθέσεις, όπως οι παλιοί φαντάροι τα στραβάδια. – Γαλλικά ξέρεις; με ρώτησε με το ύφος της παλιοσειράς
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=