Από τα Ψηλαλώνια στο Φεγγάρι

Α ρκετά χρόνια μετά την πρώτη μου εκείνη εμπειρία στις πλαγιές του Παρνασσού, όταν είχα πλέον αποφασίσει ότι η μελέτη του ουρανού θα ήταν για μένα ο δρόμος που θα ακολουθούσα ως επαγ- γελματική καριέρα, έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα σε τρεις δρόμους: την παρατήρηση, τη θεωρία και την εκπαίδευση. Τα δύο πρώτα χρόνια των σπουδών δεν είχα επιλογή. Έπρεπε να κάνω και τα τρία: και παρατηρήσεις με τηλεσκόπια, και θεωρητική μελέτη, αλλά και διδασκαλία με τη μορφή εργαστηριακών ασκήσεων. Οι τρεις υπεύ- θυνοι καθηγητές είχαν ο καθείς τη δική του αντίληψη ανάλογα με τις αποφάσεις που είχαν πάρει κι αυτοί όταν ήταν στη δική μου ηλικία και θέση. Καθένας απ’ αυτούς είχε την ίδια αγάπη για την επιστημονική του ενασχόληση όσο και οι άλλοι. Αλλά εκείνο που μου έκανε τότε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι κανένας τους δεν προσπάθησε να με πείσει εμφανώς να ακολουθήσω τον δικό του δρόμο, παρόλο που και οι τρεις τους έκαναν με το παράδειγμά τους ό,τι μπορούσαν για να αποδείξουν την υπεροχή της δικής τους επιλογής! Ο υπεύθυνος των διάφορων εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων του τμήματος είχε φυσικά την ευκολότερη δουλειά και τα ισχυρότερα εργαλεία. Και δεν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια στην επιλογή στην οποία τελι- κά κατέληξα και η οποία συνόδευσε όλον αυτόν τον μισό αιώνα της επαγγελματικής μου καριέρας. Η διάχυση των αποτελεσμάτων της διαστημικής-αστροφυσικής έρευνας ήταν εξαρχής η κύρια, αν και όχι η μοναδική, επιλογή μου. Μην ξεχνάτε ότι βρισκόμασταν τότε στη δεκαετία του 1960 και στη μέση μιας διαστημικής δραστηριότητας που υποστηριζόταν με