Από μακριά

Στην αρχή δεν της δώσαμε σημασία. Ήμασταν πολύ απασχολημένοι με το να εφευρίσκουμε τρόπους για να πηγαίνουμε όσο πιο συχνά μπορούσαμε στο Λούνα Παρκ. Και μόνο όταν οι γονείς μας πάτησαν πόδι λέγοντας «Φτάνει πια! Βλέπετε να φυτρώνουν χρήματα στα δέντρα; Να βρείτε κάτι άλλο να διασκεδάσετε», εμείς, κρυφοκοιτάζοντας με ανώφελη ελπίδα τα καχεκτικά δεντράκια των δρόμων, καταλάβαμε πως οι επισκέψεις μας εκεί θα περιορίζονταν σε μία, άντε δύο, το πολύ, φορές. Στο μεταξύ, όμως, αρχίσαμε και πάλι να βαριόμαστε… Τότε ήταν που προσέξαμε την Άλη: Δεν ντυνόταν όπως τα υπόλοιπα κορίτσια. Δε μιλούσε όπως τα υπόλοιπα παιδιά. Δεν έκανε ό,τι ακριβώς κάναμε κι εμείς. Ούτε γελούσε με τα ίδια αστεία. Συχνά όμως μας κοιτούσε με μάτια διάπλατα και κάπως επιφυλακτικά. Από μακριά. Πριν όμως προλάβουμε να τη γνωρίσουμε…