Από μακριά

Εκείνο το καλοκαίρι, στην απομακρυσμένη αλάνα της μικρής μας πόλης, μαζί με τους πλανόδιους και το Λούνα Παρκ τους ήρθε και η Άλη. Το Λούνα Παρκ είχε ρόδα, στόχους, λαστιχένια παπάκια για ψάρεμα, μαλλί της γριάς και καραμελωμένα μήλα και, φυσικά, ένα καρουζέλ με αλογάκια, λαμπιόνια, καθρέφτες και μουσική. Η Άλη δεν είχε τίποτα. Ούτε καν γονείς – αυτό όμως ήταν κάτι που εμείς δε θα το μαθαίναμε παρά πολύ αργότερα. Το Λούνα Παρκ, παρόλο που ήταν παλιό και με ξεθωριασμένα χρώματα, ήταν για εμάς ό,τι πιο όμορφο, πολύχρωμο και διασκεδαστικό μπορούσε να φέρει εκείνο το θλιβερό καλοκαίρι στη μουντή και σκληρή πόλη μας. Η Άλη, ώρες ώρες, είχε κάτι ακόμα πιο μελαγχολικό κι από τη μουντάδα της πόλης. Κι άλλοτε κάτι ακόμα πιο διασκεδαστικό κι από το Λούνα Παρκ – αλλά κι αυτό δε θα το μαθαίναμε παρά αργότερα.