Από ήλιο σε ήλιο: Αποσπερίτης

23 A ΠΟ Η Λ Ι Ο Σ Ε Η Λ Ι Ο : Α ΠΟ Σ Π Ε Ρ Ι Τ Η Σ Κι όσο το παιδί μεγάλωνε πάλι για κείνον μιλούσαν, τάχα ξαφνιάζονταν που κανείς απ’ το σόι του πατέρα του δεν τον ήθελε. Μόνη της τον είχε μεγαλώσει, για χάρη του έκανε ό,τι έκανε, κι αν ήταν αμαρτία, όπως της τη χρέωναν, να την πλήρωνε η ίδια, όχι εκείνος. Τρέμει η ψυχή της κάθε μέρα, προσεύχεται να βγει ζωντανός από τις γαλαρίες, ήμαρτον, Θεέ μου, που δεν σου ’χω εμπιστοσύνη. Και δεν τρέμει μόνο για τους κινδύνους της δουλειάς του, μήπως τον φάνε μπαμπέσικα οι σπιούνοι του μεγάλου Αφεντικού φοβάται, λένε πως ακόμη δεν το χώνεψε που περιμάζωξε τη μικρή… Άφησε που ο γιος της έχει κότσια και κατηγορεί το άδικο όπου το συναντήσει. Πόσο μάλλον στα μεταλλεία που χύνει τον ιδρώτα και τρώει τα πλεμόνια του. Εφτά γυναίκες όλο κι όλο το εκκλησίασμα. Ούτε ένας άντρας. Ούτε ένας άντρας στη Χώρα τέτοια ώρα. Η Κατερινέτα το ξέρει. Όλοι το ξέρουν. Οι άντρες λείπουν, δουλεύουν σκληρά. Δουλεύουν από ήλιο σε ήλιο.