Από ήλιο σε ήλιο: Αποσπερίτης

21 A ΠΟ Η Λ Ι Ο Σ Ε Η Λ Ι Ο : Α ΠΟ Σ Π Ε Ρ Ι Τ Η Σ σταλιά παιδί, τι περιμένεις, όλα για παιχνίδι τα ’χουν στην ηλικία του. Γύρω της πέντε, έξι γυναίκες όλες κι όλες με σκυμμένα κεφάλια, κάνουν πως δεν την είδαν, καμιά δεν τη χαιρετάει, με το πρόσχημα της ιερότητας του χώρου. Μόνο σαν ανταμώσουν έξω δυο λόγια τυπικά και φτάνει, μαθημένη είναι. Σαν παιδί ήταν η «ξένη», μεγαλώνοντας αυτή που άρπαξε τον πλούσιο και τον κατέστρεψε, ύστερα το άλλο με τον θειο του άντρα της, ύστερα με το Αφεντικό… Δεν βαριέσαι. Τριάντα χρόνια κοντά κι ακόμη με την πρώ­ τη ευκαιρία θυμούνται τις αμαρτίες που δεν έκανε. Ο παπάς ψέλνει. Είναι καλός άνθρωπος. Στριμωγμένος και κείνος μέσα στις «αρχές» του Θεού, της οικογένειας και του τόπου του, δύσκολο να ξεφύγεις, απαιτούνται με­ γάλη θέληση και πολλά κότσια. Γιατί να είναι όλοι εναντίον της, τον είχε ρωτήσει σε μια της εξομολόγηση, αργούμε να συγχωρήσουμε οι ανθρώποι, τα είχε μασήσει εκείνος. Δεν επέμενε. Να της συγχωρήσουν τι; Κι αφηρημένη τον είχε ακούσει να της συστήνει να έχει πίστη. Έχει πίστη. Στο παλικάρι της. Τον μοναδικό δικό της άνθρωπο … … άνθρωπος ήταν και ο βασιλιάς του Άργους. Γι’ αυτό, όταν πήρε χρησμό από το Μαντείο πως ο γιος που θα γεννούσε η θυγατέρα του θα τον σκότωνε και θα του έπαιρ- νε τον θρόνο, έχτισε ένα κάστρο χωρίς πορτοπαράθυρα και την