Από ήλιο σε ήλιο: Αποσπερίτης

20 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ τάει ακόμη κάμποσο γαλάζιο χρώμα, ενώ στα ανατολικά πιάνει να σκουραίνει, τόσο μικρό νησί κι όμως από τη μια μεριά θαρρείς και βραδιάζει νωρίτερα, θα ’ναι που το χω­ ρίζει στη μέση ο Τούρλος, η κορυφή του ψηλότερου βουνού. Στην κοιλάδα γύρω από τη Χώρα αλλά και στις πλαγιές του βουνού, εδώ κι εκεί, μικρές πράσινες κηλίδες, οάσεις ευφορίας χάρη στις γενναιόδωρες φλέβες νερού που δια­ τρέχουν το νησί, είναι περιφραγμένες με ξερολιθιές. Πιο πάνω, κοντά στις κορφές των λόφων υπάρχουν λίγα μαντριά και, καμιά φορά, ανάλογα πώς φυσάει, φτάνουν ως εκεί ήχοι από κουδούνια. Τον αγαπάει τούτον τον τόπο τον ποτισμένο με τον ιδρώτα όλων τους, αλίμονο και με το αίμα τόσων εργατών. Ανάμεσά τους και ο άντρας της. Στρέφεται πάλι προς τη δύση, πάλι προσπαθεί να δια­ κρίνει άνθρωπο στο μονοπάτι. Τίποτα, κανείς. Είναι νω­ ρίς αλλά η αγωνία δεν μετρά σωστά τον χρόνο, «Κάνε, Παναγιά μου, να ’ναι καλά» προσεύχεται. Στις Ευρώπες πόλεμος, στη Θεσσαλονίκη πάνω Κατοχή, στην Αθήνα διχασμός. Η πόρτα του Αγίου Αθανασίου τρίζει καθώς την ανοίγει, φτιάχνει την μπόλια που κόντεψε να την πάρει ο αέρας, συνεφέρνει τις ανάσες της, μεγάλη η ανηφόρα, και μπαίνει αλαφροπατώντας. Μισοσκόταδο και δροσιά, το μουρμου­ ρητό του παπα-Γιάννη σέρνεται στο πέτρινο δάπεδο, προ­ σεχτικό το βήμα της μην και το πατήσει. Κουρνιάζει σε ένα στασίδι, ο γιος του ιερέα της χαμογελάει και τη θυμιατίζει ορεξάτος, σταυροκοπιέται, του χαμογελάει και κείνη, μια