Απώλεια - Πένθος - Κατάθλιψη: Πάθος και λύτρωση

ΑΠΩΛΕΙΑ – ΠΕΝΘΟΣ – ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ [ 36 ] Γουλφ «Κυρία Ντάλογουεϊ» (που είχε αρχικά τον τίτλο «Οι ώρες»). Κι επειδή, όπως είπαμε, η ζωή δεν είναι διόλου έτοιμη να αφήσει στο σινεμά τα πρωτεία, ιδού τα λόγια μιας καταθλιπτικής ψυχής, αποτυπωμένα στο αποχαιρετιστήριο σημείωμα του αυτόχειρα Ιωάννη Συκουτρή: Μα ο έρως θανάτου είναι ισχυρότερος από κάθε έρωτα: έρωτα ανθρώπων, έρωτα παιδείας, έρωτα γης και φωτός. Κατ’ αυτόν τον τρόπον ζη ταυτοχρόνως ο ηρωικός άν- θρωπος τον μεγαλύτερόν του πόνον και την μεγαλυτέραν του ελπίδα. Ζη την συντριβήν και τον πόνον του, αλλά ζη μαζί και την ηθικήν αναγκαιότητα του πόνου και του χαμού του. Κάτι περισσότερον: Eρωτ εύε τα ι την συντριβήν του, την χαίρετ’ εκ των προτέρων, αντλεί την ιλαρωτέραν του ακριβώς παρη- γορίαν από την συντριβήν του. (Ι. Συκουτρής (1997) Εκλογή έργων , Αθήνα: Κάκτος, σελ. 650) 4. Ψυχοσωματική σωματοποίηση Και οι τρεις πρώτοι δρόμοι έχουν ένα κοινό γνώρισμα: Την απώ- λεια διαδέχεται μια αναδόμηση, μια νέα μορφολογία της ψυχικής πραγματικότητας. Στην ψύχωση, στο έδαφος της άρνησης της πραγματικότητας αναδύεται η νεο-πραγματικότητα του παρα- ληρήματος. Στην κατάθλιψη, ένας κόσμος άγονης ακινησίας. Στο πένθος, ο κόσμος χωρίς αυτό που χάθηκε. Και στις τρεις διαδρο- μές, κάτι γίνεται· η ψυχή κάτι κάνει, κάτι την κάνει την απώλεια. Ενεργεί, έστω και αν το αποτέλεσμα είναι παθολογικό. Στην περίπτωση που, για κάποιους λόγους, σε μεγάλο βαθμό