Απώλεια - Πένθος - Κατάθλιψη: Πάθος και λύτρωση

ΑΠΩΛ Ε Ι Α [ 35 ] 3. Εμπλοκή του αποχαιρετισμού και κατάθλιψη Τρίτος δρόμος: Ηαπώλεια καταγράφεται μεν στηνψυχή, αλλά η πραγματικότητά της δεν πιστοποιείται με τρόπο που να θέτει σε κίνησητοναποχαιρετισμόσε εκείνοπουχάθηκε. Έτσι ηψυχήμένει μετέωρη σε μια θέση που αποδίδεται ως εξής: «Ναι μεν το ξέρω, αλλ’όμως…» . 1 Κι έτσι μένει παγωμένη σε μια ασάλευτη ζωή. Σε περίπτωση θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου, για παράδειγμα, αν η ψυχή εγκλωβιστεί στο παράδοξο του «ναι μεν, αλλά», επιχειρεί να αρνηθεί την πραγματικότητα του θανάτου μέσα από τη μετατροπή του ζωντανού σε κάτι «μισοπεθαμένο». Πατώντας έτσι και στις δύο όχθες του Αχέροντα, με τον βαρκά- ρη Χάροντα μαρμαρωμένο ανάμεσά τους, με τον νεκρό άταφο και με τους ζωντανούς «εκτός ζωής». Πρόκειται για το τραγικό μεγαλείο της κατάθλιψης, που επιχειρεί να αρνηθεί την πραγ- ματικότητα του θανάτου απονεκρώνοντας τη ζωή . Αυτός ο παράδοξος κόσμος εικονογραφείται κινηματογρα- φικά, σε πολλές παραλλαγές του, στην υποβλητικά αισθαντική ταινία «Οι ώρες» (2002) του Στίβεν Ντάλντρι. Εκεί, τρεις γυναίκες βρίσκονται αντιμέτωπες με τη σαγήνη του θανάτου, με συνδε- τικό κρίκο ανάμεσα στις ιστορίες τους το βιβλίο της Βιρτζίνια 1 Ελληνική απόδοση της γαλλικής φράσης «Je sais bienmais quandmême». H πυκνή διατύπωση ειπώθηκε για πρώτη φορά από τον ΟκτάβΜανονί (Octave Mannoni) σε μια ομιλία του στη Société Française de Psychanalyse τον Νοέμ- βριο του 1963. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Les TempsModernes , No. 212, τον Ιανουάριο του 1964. Περιλαμβάνεται στο έργο του Μανονί (1969) Clefs pour l’ Imaginaire ou l’ Autre Scène , Paris: Éditions du Seuil.