Απώλεια - Πένθος - Κατάθλιψη: Πάθος και λύτρωση

ΑΠΩΛ Ε Ι Α [ 33 ] ράει ο νους μου, άρα δεν συνέβη, άρα δεν υπάρχει. Πόνος της απώλειας δεν υφίσταται ούτε κανένα έργο αποχαιρετισμού. Και η σχέση με τον κόσμο συνεχίζει να παραμένει όπως ήταν: χωρίς την απώλεια. Η πραγματική τρύπα στον κόσμο των πραγμάτων, που προκάλεσε η απώλεια, μπαλώνεται με μία οριακή ψυχική διευθέτηση. Η απώλεια κηρύσσεται μη γενομένη: όχι ανεπιθύ- μητη ή ψευδής, αλλά ανύπαρκτη. Κάτι που δεν υπήρξε ποτέ, ούτε στα πράγματα ούτε στον νου, άρα δεν μπορεί να αποτελέ- σει αντικείμενο απαρέσκειας ή διερώτησης. Έτσι η σημαδεμένη από την απώλεια πραγματικότητα εκτο- πίζεται από μία νέα, κατασκευασμένη εκδοχή της πραγματικό- τητας χωρίς την απώλεια. Τα γεγονότα εκτοπίζονται από την εσωτερική αναπαράσταση του κόσμου μου. Και ο κόσμος ανα- μορφώνεται με βάση μια απρόσβλητη βεβαιότητα που ισοδυ- ναμεί με παραλήρημα . Η ψυχική κατάσταση που προκύπτει αντιστοιχεί σε ψύχωση – σε τρέλα. Όπως εκείνη που βλέπουμε στην αρχετυπική ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Ψυχώ» (1960), όπου οψυχωτικός πρωταγωνιστής συνεχίζει να συνυπάρχει «σαν να μην έχει συμβεί απολύτως τίποτα» με τη μούμια της πεθαμέ- νης μητέρας του. Κι επειδή η πραγματικότητα αρέσκεται στο να μην υστερεί απέναντι στα κινηματογραφικά ευρήματα, ξεπερνά με άνεση τον Χίτσκοκ (βλ. τύπος της 17/11/2014): «[…] μια οικογενειακή ιστορία […] ήρθε στο φως […]. […] πα- τέρας και γιος κρατούσαν στο διαμέρισμα […], τυλιγμένο σε σεντόνι και ακουμπισμένοστον καναπέ, τοάψυχοσώμα του γιου