Απόδραση από το ηφαίστειο (Ημερολόγιο εξερεύνησης)

Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου. Ορίστε πάλι: η απόδειξη πως είμαι πιο έξυπνος από την αδελφή μου. Λογικό κιόλας, αφού είμαι κατά δύο λεπτά μεγαλύτερος. Δείχνω με το δάχτυλο έναν αστερισμό. «Ο Ωρίωνας;» λέει με απορία. «Γιατί;» Ακόμη δεν έχει καταλάβει. «Πού βρίσκεται το ορφανοτροφείο;» «Στο Κατμαντού» λέει και έπειτα χτυπάει το μέτωπό της με την παλάμη του χεριού της. «Στην οδό Ωρίωνος!» Της χαμογελάω θριαμβευτικά. Εκείνη παίρνει το ψαλίδι και κόβει τους αστερισμούς: την Κασσιόπη, τον Κόρακα και τον Ωρίωνα. Έπειτα τους τοποθετούμε στο πάτωμα, τον έναν δίπλα στον άλλον. Και δεν προκύπτει κανένα απολύτως στοιχείο για εμάς. «Κόψτε τους αστερισμούς» μουρμουρίζει η Κούκι. «Ενώστε τους και μετά περιστρέψτε τους». Με κοιτάζει. «Δώσε μου ένα στιλό!» «Φυσικά». Της δίνω έναν μαρκαδόρο και παρατηρώ πως ενώνει με γραμμές τα αστέρια των αστερισμών ακολουθώντας τα νούμερα. Το αποτέλεσμα όμως δε μου λέει τίποτα. Και τότε η Κούκι αρχίζει να πε- ριστρέφει τις εικόνες. «Κοίτα! Είναι… αριθμοί!»