Η απαγωγή του Στρατηγού Κράιπε

Π Α Τ Ρ Ι Κ Λ Η Φ Ε Ρ Μ Ο Ρ 38 νταν στην Κρήτη θα ήταν μεγάλο. Θα χτυπούσε αποφασιστικά την αυτοπεποίθηση και το γόητρό τους. Θα είχε αποτέλεσμα και στο δικό μας ηθικό επίσης: Το ηθικά σωστό αλλά πληκτικό καθήκον μας –να προσπαθούμε να περιορίσουμε τις άτακτες κινήσεις προετοιμάζοντας τη μαζική εξέγερση στην οποία ελ- πίζαμε όλοι– ήταν επίπονο και συχνά άχαρο. Πάνω απ’ όλα, η κίνηση αυτή θα ήταν μια τονωτική ένεση για τους Κρητικούς. Το ηθικό μας, μετά τα αντίποινα στην περιοχή της Βιάννου την περίοδο της ιταλικής συνθηκολόγησης, ήταν πολύ πεσμένο. Και μια σημαντική ομάδα αντίστασης –αυτή τουΜανώληΜπα- ντουβά– βρισκόταν υπό προσωρινή διάλυση. Η πράξη αυτή θα ήταν ένας θρίαμβος του κινήματος της αντίστασης που είχε κρατήσει το νησί τόσο αποτελεσματικά ενωμένο παρά τις αντι- ξοότητες. Και θα ανέκοπτε κάπως τους απεσταλμένους της αριστεράς από την ηπειρωτική χώρα που –πολύ αργά, ευτυχώς– προσπαθούσαν να δημιουργήσουν και στην Κρήτη την ίδια δι- χόνοια που μάστιζε ήδη την ηπειρωτική χώρα. Η προτεινόμενη ενέργεια θα ήταν, πάνω απ’ όλα, μια αγγλο-κρητική υπόθεση, σύμβολο και επιτομή του δεσμού που είχε σφυρηλατηθεί κατά τηΜάχη [της Κρήτης, το 1941] και τους τριάντα μήνες που είχαν ακολουθήσει. Μπορούσε να γίνει, υποστήριζα με θέρμη, με την απαραίτητη μυστικότητα και τη σωστή χρονική στιγμή έτσι που να αποφευχθούν η αιματοχυσία και, κατά συνέπεια, τα αντίποινα. (Είχα μια πολύ ασαφή ιδέα σχετικά με το πώς θα γινόταν αυτό.) Προς μεγάλη μου έκπληξη, η ιδέα έγινε δεκτή.