Η κραυγή της Τζοκόντα

5 «Ματίας, άκουσες κάτι;» Η Φένια, μία απ’ τους δύο νυ- χτοφύλακες της Πινακοθήκης στο Ανάκτορο Μπελβε- ντέρε, στη Βιέννη της Αυστρίας, τέντωσε τα αυτιά της προσπαθώντας να αφουγκραστεί και σκούντηξε τον συνάδελφό της. «Ματίας…σσσς…Άκου». Η Φένια ήταν γνωστή για την ακοή της. Όταν ήταν μικρή, λίγους μήνες αφότου η οικογένειά της μετακόμι- σε από την Ελλάδα στην Αυστρία, είχε πάθει ένα ατύχη- μα στο χιονοδρομικό κέντρο των Άλπεων. Είχε πέσει απ’ το έλκηθρο και χτύπησε, χάνοντας προσωρινά την όρα- σή της. Πέρασαν τέσσερα χρόνια γεμάτα φάρμακα και επισκέψεις στα νοσοκομεία μέχρι να μπορέσει το κορί- τσι να ξαναδεί. Τέσσερα χρόνια που ζούσε χωρίς να βλέ- πει ήταν αρκετά για να αναπτύξει στο έπακρο τις άλλες της αισθήσεις – κυρίως την ακοή και την όσφρηση. Ο Ματίας, ένας γιγαντόσωμος ξανθός άντρας γύρω στα σαράντα, έστησε αυτί αλλά δεν άκουσε τίποτα. «Μή- πως κουνήθηκε κάποιος πίνακας;» πρότεινε στο τέλος. «Όχι, όχι» επέμεινε ηΦένια. «Είμαι σίγουρη ότι ακούω κάτι περίεργο. Είμαι νυχτοφύλακας στην Πινακοθήκη έξι χρόνια. Ποτέ δεν…» Σταμάτησε απότομα και ρουθούνι- σε. «Τώρα μυρίζω και κάτι!»