Η κραυγή της Τζοκόντα

12 οι ΑΟΡ (έτσι έλεγαν τους εαυτούς τους γιασυντομία), δεν είχαν αποκαλύψει ποτέ και σε κανέναν ποιοι ήταν. Άφη- ναν όλους να υποθέτουν ότι ήταν τίποτα μεγαλοδημο- σιογράφοι –κανείς δε θα υποψιαζόταν πέντε έξι παιδιά του δημοτικού!– κι έτσι, αόρατοι σχεδόν στα μάτια των μεγάλων, έκαναν πιο εύκολα τη δουλειά τους. Κοιτούσε τις εξελίξεις απ’ το ΕιδησεογραφικόΠρακτο- ρείο Ρόιτερς όταν άρχισε να του χτυπάει την πόρτα η μητέρα του και την αγνόησε, απορροφημένος από τα γεγονότα της ημέρας. Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς να ξέρει κάθε μέρα τι είχε γίνει σ’ όλο τον κόσμο. Απόμικρός διάβαζε ό,τι εφημερίδα έπεφτε στα χέρια του, άκουγε τις ειδήσειςστοραδιόφωνο, έβλεπεντοκιμαντέρστην τηλεό­ ραση – και φυσικά έμπαινε στο ίντερνετ. Αισθανόταν ένα με τον υπόλοιποπλανήτηόταν γνώριζε ανάπάσαστιγμή τι –ευχάριστο, δυσάρεστο, σκανδαλιστικό ή αξιοπερίερ- γο– συνέβαινε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά του. Ήταν η δασκάλα της τάξης του που είχε εντοπίσει πρώτη το ταλέντο του στο γράψιμο και στην έρευνα. «Είναι το παιδί που ενδιαφέρεται για τα πάντα!» είχε πει στους γονείς του και έτσι του είχε δώσει την ιδέα να προ- σπαθήσει να φτιάξει ένα μπλογκ στο οποίο θα έγραφε τις δικές του ειδήσεις και θα έκανε μεγάλες έρευνες. Το είχε ξεκινήσει πριν από μερικά χρόνια, και του είχε δώσει το όνομά του: Φίλιππος Σαμοθράκης. Δεν το διάβαζε σχεδόν κανένας, αλλά δεν τον ένοιαζε αυτό. Το ήξερε πως στην ουσία έκανε εξάσκηση γι’ αυτά που θα ακο-