Η κραυγή της Τζοκόντα

11 ρίμενε!» Η πόρτα ξανάκλεισε και ήχοι παρόμοιοι με πριν ξανακούστηκαν. Όταν μετά από λίγο ξανάνοιξε, ο αρχη- γός των Αόρατων Ρεπόρτερ ήταν ντυμένος, χτενισμέ- νος και πλήρως εξοπλισμένος. «Πάμε!» είπε. «Περίμενε τον μπαμπά σου» είπε η γυναίκα κι έδειξε με το βλέμμα της την ανοιχτή πόρτα του δωματίου της. «Άντε, βρε μπαμπά, εσένα θα περιμένουμε τόσες ώρες;» γκρίνιαξε εύθυμα ο Φίλιππος. «Αν δε βγεις τώρα, η γυναίκα σου κι εγώ φεύγουμε. Πάμε στο μουσείο και δεν πρόκειται να περιμένουμε άλλο!» Δεν είχε σκοπό να βγει ο Φίλιππος σήμερα. Το είχε πει στους γονείς του και γι’ αυτό και δεν καταλάβαινε την επιμονή της μητέρας του να του χτυπάει την πόρτα απ’ τα άγρια χαράματα. Είχε σκοπό να δουλέψει. Ωραία η διασκέδαση και τα ταξίδια και ταψώνια, όμως μ’ αυτά και μ’ εκείνα τοσάιτ των Αόρατων Ρεπόρτερ είχε ναανανεω­ θεί σχεδόν μία εβδομάδα! Όλα τα παιδιά ξεκουράζονταν για τα Χριστούγεννα και οΦίλιππος το ήξερε πως αν δεν ασχολούνταν αυτός να βρει ειδήσεις οι αναγνώστες τους θα απογοητεύονταν. Και είχαν πολλούς αναγνώστες οι Αόρατοι Ρεπόρτερ. Από τότε που το μικρό τους σάιτ είχε ξεσκεπάσει το μυ- στήριο της εξαφάνισης ενός ποδοσφαιριστή, όλο και περισσότερος κόσμος έμπαινε στη σελίδα τους στο ίντερνετ για να ενημερωθεί. Και παρά την επιτυχία τους,