Η κατάρα της χαμένης Ατλαντίδας

12 της, η πολύτιμη μηχανή της, έφυγε απ’ τα χέρια της και έκανε μια ψηλοκρεμαστή διαδρομή στον αέρα. Ο χρό- νος σχεδόν σταμάτησε για τη Νάσια. Έβλεπε σε αργή κίνηση το πιο αγαπημένο της αντικείμενο να πετάει στον αέρα και σιγά σιγά να πέφτει, έτοιμο να συγκρου- στεί με το πέτρινο έδαφος για να γίνει κομμάτια… «Μηηηηηηη…» άκουσε τον εαυτό της να λέει και καθώς η μηχανή ετοιμαζόταν να σκάσει σαν καρπούζι κάτω έκλεισε τα μάτια της. Περίμενε να ακούσει τον φριχτό ήχο της καταστροφής. Περίμενε λίγο ακόμα. Απορημένημε την έλλειψηοποιουδήποτε ήχου, άνοι- ξε δειλά δειλά τα μάτια. Ηφωτογραφική της μηχανή δεν είχε γίνει χίλιακομμάτια. Αντιθέτως:Ήτανακόμη ένα κομ- μάτι και βρισκόταν στα χέρια ενός ταλαίπωρου νεαρού γύρω στα είκοσι. Το αγόρι είχε μείνει με το στόμα ανοι- χτό. Κατέβαινε τρέχοντας τα σκαλάκια, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε απ’ το πουθενά μια μεγάλη επαγγελματική φωτογραφική μηχανή που τον στόχευε κατακέφαλα. Ευ- τυχώς είχε γρήγορα αντανακλαστικά και έβαλε τα χέρια του μπροστά στο πρόσωπό του για να μην τον πετύχει. Έτσι, την είχε πιάσει απ’ το λουρί της το τελευταίο δευτε- ρόλεπτο. «Ευχαριστώ…ε... εννοώ: Thank you verymuch!» είπε βιαστική ηΝάσια στα αγγλικά – εξάλλου, όλοι ξένοι ήταν σ’ αυτό το ξενοδοχείο, εκτός απ’ την ίδια, τη μαμά της και την Άλκηστη. «Παρακαλώ. Έλληνας είμαι» είπε με βελούδινη φωνή