Ανθρώπινη δουλεία

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΟΥΛΕΙΑ 15 Για λίγο έγινε σιωπή. Έπειτα ο γιατρός πήρε άλλη μια φορά τον σφυγμό της άρρωστης. «Δε νομίζω ότι μπορώ να κάνω κάτι άλλο τώρα» είπε. «Μπο­ ρώ να ξανάρθω μετά το πρόγευμα». «Θα σας ξεπροβοδίσω, κύριε» είπε η νταντά του παιδιού. Κατέβηκαν κάτωσιωπηλοί. Στο χολ ο γιατρός κοντοστάθηκε. «Ειδοποιήσατε τον κουνιάδο της κυρίας Κάρεϊ, έτσι δεν είναι;» «Μάλιστα, κύριε». «Γνωρίζετε πότε περίπου θα είν’ εδώ;» «Όχι, κύριε, περιμένουμε τηλεγράφημα». «Και τι θα γίνει με το παιδί; Είναι καλύτερο να μη βρίσκεται εδώ». «Η μις Γουότκιν είπε ότι θα τον πάρει, κύριε». «Ποια είν’ αυτή;» «Είναι η νονά του, κύριε. Πιστεύετε ότι θα το ξεπεράσει η κυρία Κάρεϊ, κύριε;» Ο γιατρός κούνησε το κεφάλι. 2 Ή ταν μια εβδομάδα αργότερα. Ο Φίλιπ καθόταν στο πά­ τωμα, στο σαλόνι της μις Γουότκιν, στους Κήπους Όν­ σλοου. Ήταν μοναχοπαίδι, συνηθισμένο να διασκεδάζει μόνο του. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο με τεράστια έπιπλα και σε κάθε καναπέ υπήρχαν τρεις μεγάλες μαξιλάρες. Υπήρχαν μαξιλάρια επίσης και στις πολυθρόνες. Με όλα αυτά, και με την επιπλέον βοήθεια από τις επίχρυσες σκαλιστές καρέκλες, είχε φτιάξει μια περίτεχνη σπηλιά, όπου μπορούσε να κρύβεται για να αποφεύγει τους ερυθρόδερμους που παραμόνευαν πίσω απ’