Ανθρώπινη δουλεία

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΟΥΛΕΙΑ 27 την νταντά του, και η κυρία Κάρεϊ δεν είχε ασχοληθεί πολύ μαζί του. Τώρα τον κοίταζε με κάποια αβεβαιότητα. «Μπορείς να πλύνεις μόνος σου τα χέρια σου ή πρέπει να σου τα πλύνω εγώ;» «Μπορώ και μόνος μου» απάντησε σταθερά. «Ε, λοιπόν, θα τα κοιτάξω όταν θα κατέβεις για το τσάι» είπε η κυρία Κάρεϊ. Δεν είχε ιδέα από παιδιά. Όταν συμφωνήθηκε ότι ο Φίλιπ θα έμενε στοΜπλάκστεϊμπλ, η κυρία Κάρεϊ είχε σκεφτεί πολύ τον τρόπο που θα έπρεπε να του φέρεται· είχε αγωνία να εκτε­ λέσει το καθήκον της· ωστόσο, τώρα που εκείνος είχε έρθει, βρέθηκε να τον ντρέπεται εξίσου όσο την ντρεπόταν κι αυτός. Ήλπιζε ότι δε θα ήταν φασαριόζος κι ατίθασος, γιατί ο σύζυγός της δε συμπαθούσε τα άτακτα αγόρια. Η κυρία Κάρεϊ βρήκε μια δικαιολογία για να αφήσει τον Φίλιπ μονάχο του, αλλά σε ένα λεπτό επέστρεψε και χτύπησε την πόρτα, ρωτώντας τον, δίχως να μπει μέσα, αν μπορούσε να βάλει νερό μόνος του. Έπειτα κατέβηκε πάλι και σήμανε το κουδούνι για το τσάι. Η τραπεζαρία, ευρύχωρη και λειτουργική, είχε παράθυρα και στις δύο πλευρές, με βαριές κόκκινες κουρτίνες κι ένα μεγάλο τραπέζι στη μέση· στη μια άκρη υπήρχε μια επιβλητι­ κή σερβάντα από μαόνι, με έναν καθρέφτη από πάνω. Στη γωνία βρισκόταν ένα αρμόνιο. Στις δυο πλευρές του τζακιού υπήρχαν πολυθρόνες καλυμμένες με σταμπωτό δέρμα, η κα­ θεμιά με το κεφαλάρι της, η μία με μαξιλάρια για τα χέρια και τον τίτλο «ο σύζυγος», η άλλη δίχως μαξιλάρια, η επιλεγόμενη «η σύζυγος». Η κυρία Κάρεϊ δεν καθόταν ποτέ στην πολυθρό­ να: έλεγε ότι προτιμούσε τις καρέκλες που δεν ήταν υπερβο­ λικά αναπαυτικές· είχε πάντα πολλά να κάνει, κι αν η καρέκλα της είχε μαξιλάρια για τα χέρια, ίσως να μην επιθυμούσε και τόσο να την εγκαταλείψει. Ο κύριος Κάρεϊ έφτιαχνε τη φωτιά όταν μπήκε ο Φίλιπ και