Ανθρώπινη δουλεία

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΟΥΛΕΙΑ 25 μεντεσέδες· και μπορούσε κανείς, μολονότι απαγορευόταν, να κάνει κούνια καθισμένος πάνω της. Περπάτησαν μέσα από τον κήπο προς την κυρία είσοδο. Αυτή τη χρησιμοποι­ ούσαν μονάχα οι επισκέπτες και τις Κυριακές και σε ειδικές περιστάσεις, όπως όταν ο εφημέριος πήγαινε στο Λονδίνο ή επέστρεφε από κει. Η επικοινωνία του σπιτιού γινόταν από μια πλαϊνή πόρτα, ενώ υπήρχε επίσης και μια πίσω είσοδος για τον κηπουρό και για ζητιάνους και αλήτες. Ήταν ένα σχετικά μεγάλο σπίτι από κίτρινο τούβλο και με κόκκινη στέγη, χτι­ σμένο είκοσι-είκοσι πέντε χρόνια πριν σε εκκλησιαστικό στιλ. Η μπροστινή πόρτα έμοιαζε με είσοδο ναού και τα παράθυρα του σαλονιού ήταν σε γοτθικό στιλ. Η κυρία Κάρεϊ, γνωρίζοντας το τρένο με το οποίο θα έρχο­ νταν, καθόταν στο σαλόνι, περιμένοντας να ακούσει την πόρτα του κήπου. Όταν την άκουσε, πήγε και στάθηκε στην είσοδο. «Να και η θεία Λουίζα» είπε ο κύριος Κάρεϊ μόλις την είδαν. «Τρέχα να της δώσεις ένα φιλί». ΟΦίλιπ άρχισε να τρέχει, αδέξια, σέρνοντας το στραβό του πόδι, κι έπειτα στάθηκε. Η κυρία Κάρεϊ ήταν μια μικρόσωμη, ζαρωμένη γυναικούλα, στην ίδια ηλικία με τον άντρα της, με ένα πρόσωπο εντυπωσιακά γεμάτο βαθιές ρυτίδες και ξεπλυ­ μένα γαλάζια μάτια. Τα γκρίζα της μαλλιά ήταν πιασμένα σε περίτεχνες μπούκλες, σύμφωνα με τη μόδα της νεότητάς της. Φορούσε ένα μαύρο φόρεμα και το μοναδικό της στολίδι ήταν μια χρυσή αλυσίδα, απ’ όπου κρεμόταν ένας σταυρός. Ήταν ντροπαλή στους τρόπους κι είχε απαλή φωνή. «Περπατήσατε, Γουίλιαμ;» ρώτησε, σχεδόν επιτιμητικά, τον άντρα της καθώς τον φιλούσε. «Δε μου πέρασε απ’ το μυαλό» της είπε, ρίχνοντας μια ματιά στον ανιψιό του. «Δε σε πείραξε λίγο περπάτημα, έτσι;» ρώτησε το παιδί. «Όχι. Πάντα περπατάω».