Ανθρώπινη δουλεία

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΟΥΛΕΙΑ 23 τότε θυμήθηκε εκείνο που είχε πει ο θείος του, ότι θα μπορούσε να πάρει κάτι για να θυμάται τον πατέρα του και τη μητέρα του. Το είπε στην Έμα, ρωτώντας την τι θα μπορούσε να είναι αυτό. «Πήγαινε στο αναγνωστήριο και πάρε ό,τι σου αρέσει». «Μα εκεί είναι ο θείος Γουίλιαμ». «Δεν πειράζει. Αυτά είναι δικά σου πράγματα τώρα». Ο Φίλιπ κατέβηκε αργά και βρήκε την πόρτα ανοιχτή. Ο κύριος Κάρεϊ είχε βγει από το δωμάτιο. Ο Φίλιπ έκανε σιγανά τον γύρο του δωματίου. Είχαν τόσο λίγο καιρό σε τούτο το σπίτι, που ελάχιστα πράγματα του είχαν τραβήξει το ενδιαφέ­ ρον. Ήταν ένα ξένο δωμάτιο και ο Φίλιπ δε βρήκε τίποτα να του γυαλίσει. Ήξερε όμως ποια ήταν τα πράγματα της μητέρας του και ποια του σπιτονοικοκύρη κι επικεντρώθηκε αμέσως σε ένα μικρό ρολόι που κάποτε είχε ακούσει τη μητέρα του να λέει ότι της άρεσε. Μ’ αυτό στα χέρια, ανέβηκε ξανά χωρίς να έχει παρηγορηθεί εντελώς. Έξω απ’ την πόρτα της μητέρας του στάθηκε κι έστησε αυτί. Μολονότι δεν του είχε πει κανείς να μην μπει, είχε την αίσθηση ότι θα ήταν λάθος να το κάνει, γι’ αυτό κι ένιωθε λίγο φοβισμένος, με την καρδιά του να χτυπάει ανεξέλεγκτα· την ίδια στιγμή όμως κάτι τον παρότρυ­ νε να γυρίσει το πόμολο. Το έστριψε πολύ απαλά, σαν να μην ήθελε να τον ακούσει κάποιος μέσα, κι έσπρωξε την πόρτα. Στάθηκε στο κατώφλι για μια στιγμή, προτού βρει το θάρρος να το διασχίσει. Δεν ένιωθε φόβο τώρα, αλλά κάτι που ήταν παράξενο. Έκλεισε την πόρτα πίσω του. Τα σκούρα ήταν κα­ τεβασμένα και το δωμάτιο, στο ψυχρό φως του γεναριάτικου απογεύματος, ήταν σκοτεινό. Στο τραπεζάκι της τουαλέτας βρίσκονταν οι βούρτσες και το καθρεφτάκι της κυρίας Κάρεϊ. Σε έναν μικρό δίσκο υπήρχαν τα τσιμπιδάκια για τα μαλλιά της. Στο περβάζι του τζακιού υπήρχε μία δική του φωτογραφία και μία του πατέρα του. Πολλές φορές είχε βρεθεί στο δωμάτιο όταν η μητέρα του έλειπε, τώρα όμως ήταν διαφορετικά. Υπήρ