Ανθρώπινη δουλεία

W. SOME R S E T MAUGHAM 22 να ενθύμιο του πατέρα σου και της μητέρας σου, καλύτερα να είναι ένα πράγμα απ’ τον καθέναν. Όλα τα υπόλοιπα θα πουληθούν». Το αγόρι γλίστρησε έξω από το δωμάτιο. Ο κύριος Κάρεϊ δεν ήταν συνηθισμένος να κάνει αγγαρείες και ξαναγύρισε με δυσφορία στην αλληλογραφία του. Στη μια πλευρά του γρα­ φείου ήταν ένα πάκο με λογαριασμούς που τον ενοχλούσαν σφόδρα. Ένας ειδικά φαινόταν απαράδεκτος. Αμέσως μετά τον θάνατο της κυρίας Κάρεϊ, η Έμα είχε παραγγείλει από τον ανθοπώλη ένα σωρό λευκά λουλούδια για να στολίσουν το δω­ μάτιο με τη νεκρή. Ήταν ξεκάθαρη σπατάλη. Η Έμα είχε ξε­ περάσει τα όρια. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε οικονομική στενό­ τητα, πάλι θα την είχε απολύσει. Όμως ο Φίλιπ πήγε κοντά της κι έκρυψε το πρόσωπό του στο στήθος της, κλαίγοντας με την καρδιά του ραγισμένη. Κι εκείνη, νιώθοντάς τον σχεδόν σαν γιο της –τον είχε αναλάβει απ’ όταν ήταν μόνο ενός μηνός–, τον παρηγορούσε με λόγια τρυφερά. Του υποσχέθηκε ότι θα ερχόταν να τον βλέπει κι ότι δε θα τον ξεχνούσε ποτέ, και του μίλησε για το μέρος που θα πήγαινε και το δικό της σπίτι στο Ντέβονσαϊρ – ο πατέρας της συγκέντρωνε τα διόδια στον δρόμο που οδηγούσε στο Έξετερ, κι είχαν και γουρούνια και μια αγελάδα, και η αγελάδα μόλις είχε γεννήσει ένα μοσχαράκι – μέχρι που ο Φίλιπ ξέχασε τα δάκρυά του κι άρχισε να ανυπομονεί για το ταξίδι που τον περίμενε. Αμέσως μετά τον άφησε κάτω, γιατί έμεναν ακόμα πολλά να γίνουν, κι εκείνος τη βοήθησε να τακτοποιήσει τα ρούχα του στο κρεβάτι. Τον έστειλε στο παιδικό δωμάτιο να μαζέψει τα παιχνίδια του και λίγο αργότερα εκείνος έπαιζε και πάλι χαρούμενος. Ωστόσο στο τέλος πάλι κουράστηκε να είναι μόνος του και γύρισε στο υπνοδωμάτιο, όπου η Έμα τώρα τοποθετούσε τα πράγματά του σ’ ένα μεταλλικό μπαούλο από κασσίτερο, και