Ανθολογία διηγημάτων

ΤΟ ΣΑΞΟΦΩΝΟ 17 Η στρατιωτική παράδοση αντανακλούσε πάνω σ’ όλα τα αντικείμενα, σ’ όλο το σπιτικό του στρατηγού Λογοθέτη και μονάχα τον Μιχάλη Λογοθέτη τον είχε άφησε ως τώρα αδιά- φορο. Στο βάθος καταλάβαινε πως πίσω απ’ την πατρική εγκαρδιότητα του στρατηγού κρυβόταν πάντα μια ντροπή γι’ αυτόν, κι αν ως τώρα δεν του είχε κάνει κομμάτια εκείνο το σαξόφωνο που κρεμόταν δίπλα στο παράθυρό του (τι πρό- κληση, να κρεμάσει ένα σαξόφωνο δίπλα στο παράθυρο του γραφείου του!) ήταν γιατί ένιωθε πόσο στα σοβαρά θα ’παιρ- νε το πράγμα ο γιος του. Ωστόσο δεν άφηνε ευκαιρία να μην του υποδείξει το βαρύ χρέος που έπεφτε στους ώμους του, κατ’ ανάγκην, μια κι ήταν ο μόνος γιος. «Όταν δεν αφανίζεσαι πίσω απ’ τα στόρια των καμπαρέ, πνίγεσαι στις σελίδες των βιβλίων. Κι ήταν πέρα για πέρα άστοχη κι επαναστατική η ενέργειά σου να φύγεις στο εξω- τερικό, Βηρυτό και Κάιρο – αν και νωρίς το ’νιωσες κι ο ίδιος κι υπανεχώρησες. Ωστόσο μάθε το πως δεν είναι τρόπος αυ- τός για να κατακτήσει κάνεις τη ζωή. Είναι ολέθρια νωθρό- της τη στιγμή που οι γόρδιοι λύνονται μονάχα με σπαθί…» Τότε ο Μιχάλης ανασήκωσε το βλέμμα του και: «Ώστε ανελλήνιστοι δεν είμεθα θαρρώ» είπε μ’ ένα μειδία­ μα που έκανε τον άλλο να φύγει απότομα χτυπώντας την πόρτα. «Αυτό είναι δειλία, φυγή!» του είχε πει μιαν άλλη φορά. Κι ήταν η μόνη φορά που τα μάτια του γιου άστραψαν και φώναξε χτυπώντας το τραπέζι: «Όχι! Δειλία όχι!»