Ανθολογία διηγημάτων

15 Το σαξόφωνο Το μακρόστενο τολ με την καμπύλη οροφή έμοιαζε με άτρακτο αεροπλάνου. Τα σιδερένια κρεβάτια, ευθυγραμμι- σμένα σε τρεις σειρές, άφηναν δυο στενούς διαδρόμους, που τώρα ήταν άδειοι και σχεδόν σκοτεινοί, γιατί είχαν σβή- σει τα φώτα. Φωτίζονταν μονάχα απ’ το ελάχιστο φως που έπεφτε ψηλά απ’ τα μικρά παράθυρα και την ολάνοιχτη θύ- ρα. Απ’ αυτήν έβλεπες τη φεγγαράδα που απλωνόταν έξω, πιο πέρα τα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου και στο βά- θος τα φώτα της πόλης. Οι στρατιώτες ξαπλωμένοι ανάσκελα στα κρεβάτια τους, αμίλητοι, αναπαύονταν. Μερικοί κάθονταν αραδιασμένοι έξω απ’ τον θάλαμο και κάπνιζαν. Κάποιος μουρμούριζε ρε- μπέτικους σκοπούς. «Μιχάλη, εδώ είσαι;» είπε σιγά μια φωνή κι ένας στρατιώ­ της ανασηκώθηκε. Ακούστηκε μια πνιγμένη κατάφαση. Ο Μιχάλης ήταν και δεν ήταν εκεί. Μα βέβαια, σκεφτόταν, μοιάζει ακριβώς με άτρακτο αεροπλάνου τούτο το μακρόστενο τολ με την καμπύ- λη οροφή. Μονάχα που έχει μια τέτοιαν ακινησία, Θεέ μου!