Ανθολογία διηγημάτων

22 ΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΤΟΥ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ Υστερόγραφο : Τον Μιχάλη Λογοθέτη τον είχα γνωρίσει σ’ ένα Κέντρο Εκπαιδεύσεως. Σαν χωρίσαμε, λογάριαζα πως αλλού θα τέλειωνε η ιστορία του. Ίσως σ’ αυτό να μ’ είχε επηρεάσει εκείνη η βραδιά έξω απ’ το τολ, ο ξαφνικός του βήχας κι ακό- μα εκείνη η μελαψή χλωμάδα του προσώπου του – που παρ’ όλα αυτά του ταίριαζε έξοχα. Μα ποιος μπορεί να προσδιορίσει από πριν, ποιο τέλος είναι σωστό; Ύστερα από μερικούς μήνες πήρα ένα γράμμα από έναν φίλο του που μου ’γραφε γι’ αυτόν. Είχε μάθει πράγματα που του φαίνονταν απίθανα: πως μια μέρα βρέθη- κε μπερδεμένος στα συρματοπλέγματα φωνάζοντας πως τώρα πια είναι χαμένος, γιατί ένιωθε στο κεφάλι του τη σκο- τοδίνη. Πως αυτό θεωρήθηκε απ’ τον γιατρό σαν μια παροδι- κή νευρική κρίση και γρήγορα ξεχάστηκε. Όμως έπειτα από καμιά εβδομάδα τον είδανε να τρέχει κραδαίνοντας γυμνό σπαθί και χτυπώντας δεξιά κι αριστερά του. Τον πιάσανε λοιπόν και το στείλανε σε κλινική. Μόλις που κατάφερε ο φίλος του να τον δει, την ώρα που έφευγε με το τρένο. Όταν εκείνος τον είδε, έβγαλε το κεφάλι απ’ το πα- ράθυρο και του φώναζε: «…Έγινα ήρωας, έγινα ήρωας!» Ώσπου το τρένο χάθηκε μες στον καπνό του.