Ανθολογία διηγημάτων

ΤΟ ΣΑΞΟΦΩΝΟ 21 «Η “Κινέζικη νύχτα” θα μας παίξει σαξόφωνο!» φώναζαν ύστερα από λίγο έξω απ’ το τολ. Κάθισε ανάμεσά τους με το σαξόφωνο. Δεν ήταν μουσική αυτό, δεν ήταν έντεχνη σύνδεση των φθόγγων σε αρμονία. Ήταν πρωτόγονο ερωτικό κλαυθμύρισμα κι ύστερα τρομαγ- μένο παράπονο του ανθρώπου των τροπικών, που καθώς βάδιζε στο δάσος με τον σίγουρο προσανατολισμό του ενστί- κτου, ξάφνου ένιωσε στο κεφάλι του τη σκοτοδίνη κι όλα πια τριγύρω του είναι άγνωστα κι απελπιστικά επικίνδυνα. Κανείς δεν μιλούσε. Ο δημοσιογράφος βγήκε απ’ το τολ και στάθηκε λίγο παράμερα απ’ τους άλλους, ακουμπώντας στον σιδερένιο πάσσαλο με το συρματόπλεγμα. Του ήταν γνώριμες οι μελωδίες, τις είχε ακούσει από μαύρους της Αμερικής. Ίσως κιόλας να μην ήταν ακριβώς αυτές οι ίδιες, όμως μοιάζανε τόσο πολύ μεταξύ τους όλα αυτά τα αμερικά- νικα τραγούδια. Τώρα ο ρυθμός είχε γίνει γρήγορος, χτύπος καρδιάς τρο- μαγμένης, ενώ από τα χείλη του σαξόφωνου τινάζονταν κραυγές απελπισίας. Μα ξαφνικά είδε τον Λογοθέτη να φέρ- νει το χέρι στον λαιμό του και να βήχει κουλουριασμένος, σφίγγοντας στην αγκαλιά του το σαξόφωνο. Απλώθηκε τέλεια σιωπή. Ύστερα ο Μιχάλης αφαιρέθηκε, ενώ ο δημοσιογράφος είχε ακουμπήσει επάνω του ένα επί- μονο βλέμμα. Ένας ένας οι στρατιώτες αποσύρθηκαν για ύπνο και στο τέλος απόμειναν πάλι οι δυο τους: ο Μιχάλης καθιστός, με το σαξόφωνο γυρτό στα γόνατά του, κι ο δημο- σιογράφος ακουμπισμένος στο συρματόπλεγμα…