Ανθολογία διηγημάτων

ΤΟ ΣΑΞΟΦΩΝΟ 19 «Δεν μ’ άρεσε διόλου αυτό» είπε ο άλλος κι ανασηκώθηκε για ν’ ανάψει τσιγάρο. «Κι έπειτα μην ξεχνάς πως είμαι δη- μοσιογράφος». «Τουμόν αίμα επίετε πατρός!» σάρκασε ο Λογοθέτης. Ο δημοσιογράφος γέλασε. «Προσωπικά για μένα δεν θα μπορούσες να το ισχυρι- στείς αυτό» είπε. «Ω, ίδια η κάστα. Ο ίδιος προσανατολισμός – ίσως χωρίς την ίδια πίστη∙ κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Χέρια που υψώνουν ξεφτισμένες σημαίες». «Μα σήμερα προσανατολισμός μας είναι τα οικονομικά προβλήματα». Είχε σπουδάσει με υποτροφία μαθήματα δημοσιογρα- φίας και οικονομολογίας στην Αμερική και μόλις πριν από λίγο καιρό είχε επιστρέψει αποκεί με τον φρέσκο ζήλο και την αυτοπεποίθηση του πρωτόπειρου. Μιλούσε εξάλλου με μιαν ακριβολογία που ερχόταν σε χτυπητή αντίθεση με τον λόγο του άλλου, που εκ πρώτης όψεως φαινόταν ασύνδετος. « Ίσως έχεις δίκιο» είπε. Κοίταζε το σεληνόφωτο και σκεφτόταν. Του θύμιζε μια βραδιά στο Κάιρο, στην Γκεζίρα. Ήταν και μια γυναίκα, μια Ελληνίδα. Την είχε γνωρίσει βέβαια στα καμπαρέ. Μα τι σημασία είχε; Ήταν ο Νείλος, ήταν το φεγ- γάρι. Ο άντρας της είχε πλούτη και μεγάλο όνομα, συχνά αναφέρανε το όνομά του στα κέντρα. Μα ξαφνικά αυτοκτό- νησε. Συμβαίνουν παράξενα πράγματα στα καμπαρέ. Στη Βηρυτό έβλεπες ανθρώπους ν’ απαρνιούνται τους παραδεί-