Ανοιχτή θάλασσα

Α Ν Ο Ι Χ Τ Η Θ Α Λ Α Σ Σ Α 21 Είστε στο καθιστικό σας, πίνοντας τσάι. Η βε- λόνα στο πικάπ ξύνει μαλακά το πλαστικό στο τέ- λος του βινιλίου, το ρυθμικό μπαπ, μπαπ, μπαπ, ένας διαλογιστικός παλμός. «Γνώρισες τον έρωτα της ζωής σου…» «Δεν είπα κάτι τέτοιο». «Ήμουν σε ένα πάρτι και να, αισθάνθηκα μια παρουσία και, όταν σήκωσα το βλέμμα μου είδα αυτό το κορίτσι, όχι, αυτή τη γυναίκα, που μου έκοψε την ανάσα”». «Παράτα μας» λες και γέρνεις ξανά στον καναπέ. «Κι αν δεν την ξαναδείς ποτέ;» «Τότε θα δώσω όρκο αγαμίας και θα ζήσω στα βουνά για την υπόλοιπη ζωή μου. Και την επό- μενη». «Πολύ δραματικό». «Εσύ τι θα έκανες;» Ανασηκώνει τους ώμους του και πάει να αλλά- ξει πλευρά στον δίσκο. Ένα πιο στιβαρό ξύσιμο, σαν νύχι πάνω σε δέρμα. «Υπάρχει και κάτι ακόμα» λες. «Τι;» Κοιτάζεις το ταβάνι. «Βγαίνει με τον Σάμιουελ. Εκείνος μας σύστησε». «Ε;» «Το ανακάλυψα μόνο αφού της μίλησα. Δεν νομίζω να είναι πολύ καιρό μαζί».