Ανοιχτή θάλασσα

Α Ν Ο Ι Χ Τ Η Θ Α Λ Α Σ Σ Α 17 Το πρόσωπο της γυναίκας φωτίζεται με αληθι- νή, ευγενική ευθυμία κι εκείνη τη στιγμή νιώθεις ένα χέρι στον αγκώνα σου. Σε τραβάνε μακριά∙ σε χρειάζονται. Ο κόσμος στην πίστα έχει κάπως αραιώσει και επικρατεί μια σιωπή γεμάτη με όλα όσα πρόκειται να συμβούν. Υπάρχει τούρτα και κεριά και μια προσπάθεια να πούμε συντονισμένα το τραγούδι των γενεθλίων. Γλιστράς τη φωτογρα- φική μηχανή που είναι κρεμασμένη στον ώμο σου, στρέφεις τον φακό σου προς τη Νίνα, το κορίτσι που γιορτάζει, τη στιγμή που κάνει μια ευχή∙ το μοναχικό κερί στην τούρτα της είναι σαν μικρή ηλιαχτίδα. Όταν το πλήθος αρχίζει να διαλύεται νιώθεις να σε τραβολογάνε προς όλες τις κατευ- θύνσεις. Είσαι ο μοναδικός φωτογράφος, είναι καθήκον σου να καταγράψεις τις στιγμές. Η μουσική ξαναρχίζει. Οι άνθρωποι μαζεύονται σε μικρές παρέες, στέκουν ακίνητοι καθώς εστιά- ζεις σε ευγενικά πρόσωπα που ξεπροβάλλουν από το σκοτάδι. Ο κάπως μεγαλύτερος κύριος που δια- λέγει δίσκους συνεχίζει απτόητος. Το «Could Heaven Ever Be Like This» του IdrisMuhammad’s κολλάει στην περίσταση. Βγαίνοντας από το πλήθος, στέκεσαι στο μπαρ και τεντώνεις αποδώ κι αποκεί τον μακρύ λαιμό σου. Είναι εδώ, τώρα που αναζητάς τη γυναίκα για άλλη μια φορά εκείνη τη νύχτα, μια νύχτα που και