Ανησυχία

L I N N U L L M A N N 32 γαντζώνεται πάνω της – γιατί το κάνει αυτό; Μήπως το παιδί δεν είναι τελείως καλά στα μυαλά του; Και τι είδους μάνα είναι αυτή που φεύγει και αφήνει την κόρη της ξανά και ξανά; (Τη μητέρα κοιτούν πάντοτε επικριτικά, ποτέ τον πατέρα.) Η μητέρα νοιαζόταν γι’ αυτά που έβλεπαν και σκέφτονταν οι άλλοι άνθρωποι, αλλά το κοριτσάκι δεν νοιαζόταν. Δεν πρόσεχε τα βλέμματα. Γαντζωνόταν από τη μητέρα. Η σκέψη ότι δεν θα την ξανάβλεπε ήταν ανυ­ πόφορη. Φανταζόταν διάφορους τρόπους θανάτου. Τον θάνατο της μητέρας, πάνω απ’ όλα. Και τον δικό του θά­ νατο ως φυσικό επακόλουθο του θανάτου της μητέρας. Θα μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή – η μητέρα μπορεί να πέθαινε από κάποια αρρώστια, σε τροχαίο ή αεροπορι­ κό δυστύχημα, ή ίσως να τη δολοφονούσαν. Εκείνη, που ταξίδευε σε όλο τον κόσμο, θα μπορούσε να χαθεί κατά λάθος σε κάποια εμπόλεμη χώρα, να την πυροβολήσουν και να τη σκοτώσουν. Το κοριτσάκι δεν θα κατάφερνε να σκάψει μια τρύπα αρκετά μεγάλη για να κρυφτεί, αν η μητέρα πέθαινε. Αγαπούσε τη μητέρα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όχι ότι σκεφτόταν την αγάπη – τη λέξη την ίδια και τη σημασία της. Αν τη ρωτούσε κανείς ποιον αγαπάει, μπορεί να έλεγε ότι αγαπάει τη μητέρα, τη γιαγιά (Νάνα) και τον Χριστούλη (επειδή η μητέρα και η γιαγιά τής είχαν πει ότι ο Χριστούλης την αγαπάει), και τις γάτες, αλλά ότι αγαπούσε τη μητέρα περισσότερο απ’ όλους. Απο­ ζητούσε τη μητέρα του διαρκώς, ακόμα κι όταν η μητέρα ήταν εκεί δίπλα, στο ίδιο δωμάτιο. Η αγάπη του κοριτσιού ήταν πάνω από τις αντοχές της μητέρας. Το να έχεις παιδί ήταν δυσκολότερο απ’ όσο είχε φανταστεί. Χέρια και πόδια