Ανησυχία

Α Ν Η Σ Υ Χ Ι Α 31 διαφορετική ιστορία. Το κορίτσι τσίριζε και η μητέρα το κρατούσε σφιχτά, Μην κλαις τώρα, εσύ είσαι μεγάλο κορίτσι και δεν κάνει να κλαις , την έσφιγγε πάνω της, κοιτάζοντας τρι­ γύρω, προσπαθώντας να ξεφύγει από τα χέρια του κοριτσιού που γαντζώνονταν σε διάφορα μέρη του σώματός της. Μας βλέπει κανείς ; Η μητέρα αντιλαμβανόταν πάντοτε ποιος τις κοιτάζει και τι μπορεί να σκέφτεται. Τι κλαψιάρικο παιδί. Τι αδύνατο και κοκαλιάρικο κοριτσάκι, αφηνιασμένο και στριγκλιάρικο. Ο πατέρας έλεγε συχνά στη μητέρα ότι ήταν το δικό του Στραντιβάριους. Δηλαδή: ένα όργανο υψηλής ποιότητας με βαθύ, γεμάτο ήχο. Η μητέρα είχε συγκινηθεί πολύ απ’ αυτά τα λόγια και τα επαναλάμβανε, Μου είπε ότι είμαι το δικό του Στραντιβάριους . Εκείνη είναι το βιολί μου. Εγώ είμαι το βιολί του. Αυτό είναι ένα παράδειγμα του πόσο γοήτευαν οι πα­ ρομοιώσεις τη μητέρα και τον πατέρα. Κανείς από τους δύο δεν ήξερε ούτε ενδιαφέρθηκε για τις πολυάριθμες με­ λέτες που αποδεικνύουν ότι ένα Στραντιβάριους δεν ακού­ γεται, στην πραγματικότητα, καλύτερα από άλλα βιολιά. Από την άλλη μεριά: τι νόημα έχουν κάτι τέτοιες μελέ­ τες; Υπάρχει πάντοτε ένας εξυπνάκιας στο κοινό που μουρ­ μουρίζει, Ξέρω πώς το κάνει, είναι σκέτο κόλπο, δεν είναι αληθινός μάγος αυτός εκεί πάνω στη σκηνή. Ναι, αλλά κοιτάξτε τι έφτιαξαν η μητέρα και ο πατέρας; Ακούστε! Το κοριτσάκι! Και αν μη τι άλλο, σίγουρα δεν είναι Στραντιβάριους. Ένα μικρό ξεκούρδιστο όργανο, ίσως, που τσίριζε επειδή η μητέρα έφευγε. Και έτσι όπως