Ανησυχία

Α Ν Η Σ Υ Χ Ι Α 27 δια σαν καλαμάκια και πεταχτά γόνατα, που χορεύει ή βρίσκεται μονίμως στη μέση μιας περίπλοκης χορογραφίας, ενώ ξεκινάς μια συζήτηση μαζί του, αντί να απαντήσει στην όποια ερώτηση του κάνεις, αυτό αρχίζει να χορεύει, ή αλλιώς στήνεται μπροστά του, σαν να τον προκαλεί, και τότε αυτός χαμογελάει, Τι γίνεται τώρα; Τι λέμε; Τι κάνουμε; Το κοριτσάκι φοβάται πολύ όταν είναι μακριά από τη μητέρα, αλλά ανυπομονεί να επισκεφτεί τον πατέρα, όλα όσα είναι αυτό το μέρος, το σπίτι, το νησί, το δωμάτιό του με την εμπριμέ ταπετσαρία του, τη μαγειρική της Ίνγκριντ, τους χερσότοπους και την πετρώδη παραλία και τον ωκεανό που εκτείνεται πράσινος και γκρίζος ανάμεσα στο νησί του πα­ τέρα και τη Σοβιετική Ένωση (αν χάσεις τον δρόμο σου και καταλήξεις εκεί, δεν σ’ αφήνουν ποτέ να ξαναφύγεις), και το γεγονός ότι όλα είναι ακριβώς όπως ήταν πάντοτε και έτσι θα παραμείνουν. Ο πατέρας έχει κανόνες. Το κορίτσι τούς καταλαβαίνει. Οι κανόνες είναι μια αλφάβητος που μαθαίνει πριν ακόμη μάθει την κανονική. Το Α είναι Α και το Β είναι Β, δεν χρειάζεται να ρωτήσει, το Ω είναι εκεί που ήταν πάντοτε, ξέρει πού είναι το Ω, ο πατέρας της σπάνια θυμώνει μαζί της. Αλλά μπορεί να θυμώσει πάρα πολύ, Έχει πολύ οξύθυμο χαρακτήρα , λέει η μητέρα, μπορεί να χάσει την ψυχραιμία του και να βάλει τις φωνές, αλλά το κορίτσι ξέρει τι μπορεί να τον θυμώσει και το αποφεύγει. Είναι αδύνατο κοριτσάκι. Λεπτό σαν κινηματογραφικό φιλμ, λέει ο πατέρας. Μια μέρα, η μητέρα τηλεφωνάει στον πατέρα, είναι αναστατωμένη επειδή αυτός δεν αφήνει την κόρη τους να πίνει γάλα. Πιστεύει ότι το γάλα κάνει κακό στο στομάχι.