Ανησυχία

Α Ν Η Σ Υ Χ Ι Α 23 του ξενοδοχείου Stadshotell, στη μικρή σουηδική πόλη Βεκχουέ, της γράφει: Τ Ρ Ι Τ Η Β ΡΑ Δ Α Κ Ι Ένα γκριζόμαυρο γράμμα Το ξενοδοχείο είναι καλό και όλοι είναι ευγενικοί κι εγώ είμαι γε- μάτος από συμπαντική μοναξιά… Τ Ε ΤΑ Ρ Τ Η Π Ρ Ω Ι Τώρα είναι πρωί, και υπάρχει ένα φθινοπωρινό δέντρο έξω από το παράθυρό μου και όλα είναι καλύτερα σήμερα…Η αίσθηση παρά- λυσης έχει λιγοστέψει. Αφού είπαμε να γράφουμε όλες τις σκέψεις μας, θα πρέπει να σου πω μια πολύ μαύρη σκέψη που έκανα χθες βράδυ. Αφορά κυρίως εμένα και τη φυσική μου κατάσταση. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο ίδιος ο πυρήνας της ύπαρξής μου είναι αρκετά φθαρμένος. Έχω δουλέψει τόσο σκληρά στη σταδιοδρομία μου που οι επιπτώσεις αρχίζουν να φαίνονται. Σπάνια αισθάνομαι καλά για πολλές μέρες στη σειρά. Αυτό που με τρομάζει και με ανησυχεί περισσότερο είναι οι ίλιγγοι, τα σημάδια αδυναμίας, ένας κύκλος ανησυχίας που καταλήγει σε πυρετό και κατάθλιψη. Είναι πιθανόν ότι όλα αυτά έχουν σχέση με την υστερία μου… με κάποιο γελοίο τρόπο νιώθω βαθιά ανασφαλής και ντρέπομαι γι’ αυτές τις παθήσεις για τις οποίες ελάχιστα μπορώ να κάνω. Πιστεύω ότι αυτό έχει σχέση με το άλυτο πρόβλημα μεγαλύτερος άνδρας–νεό- τερη γυναίκα. Μια μέρα, η μητέρα, ο πατέρας και ο γιατρός χρειάστηκε να εμφανιστούν ενώπιον ενός νορβηγού δικαστή για να ξεκαθαρίσουν το ζήτημα της πατρότητας. Ήταν ευρέως