Ανησυχία

L I N N U L L M A N N 22 Ημαμά έμεινε έγκυος και αυτό προκαλούσε αποδοκιμασία. Εκείνην αποδοκίμαζαν. Επειδή ήταν κοπέλα. Την ένοιαζε πολύ τι έλεγαν και τι σκέφτονταν οι άλλοι. Αγαπούσε το μωρό της. Αυτό κάνουν οι μανάδες. Φούσκωσε και γέννησε μια κόρη. Εξώγαμη . Αλλά ντρεπόταν επίσης. Λάμβανε γράμ­ ματα από αγνώστους. Είθε το παιδί σου να καεί στην κόλαση. Ο πρώτος σύζυγος της μαμάς ήταν παρών στη γέννησή μου. Ήταν γιατρός και, σύμφωνα με τους συναδέλφους του, είχε κεφάτο χαρακτήρα και μετάδιδε στους άλλους τη ζωντά- νια του . Η μητέρα μου μου έχει πει ότι η γέννα καθαυτή δεν πονούσε πολύ, αλλά εκείνη στρίγκλιζε επειδή έτσι πρέπει να κάνει μια γυναίκα, και ότι αυτός, ο γιατρός, έσκυβε από πάνω της, της χάιδευε τα μαλλιά και έλεγε, Σώπα, θα περάσει . Ήξερε ότι το μωρό δεν ήταν δικό του, τόσο εκείνος όσο και η μητέρα μου είχαν βρει αλλού την αγάπη, αλλά δεν είχαν βρει τον χρόνο ακόμη να βγάλουν διαζύγιο. Επομένως σύμφωνα με τον νορβηγικό νόμο, ήμουν δική του κόρη . Εγώ –βάρος 2.800, ύψος 50 εκατοστά και γεννημένη ημέρα Τρίτη– ήμουν κόρη γιατρού, και για αρκετούς μήνες, εγώ –ή εκείνη– έφερα το επίθετό του. Στις φωτογραφίες η μικρή έχει στρογγυλά, αφράτα μάγου­ λα. Δεν ξέρω πολλά για κείνη. Δείχνει ικανοποιημένη στην αγκαλιά της μητέρας της. Δεν της έχουν δώσει ακόμη όνομα. Ζούσε στο Όσλο με τη μητέρα, στο μικρό διαμέ­ ρισμα της οδού Ντράμενσβαϊν 91 που η μητέρα μοιραζόταν με τον σύζυγό της και το οποίο θα έπαιρνε μερικά χρόνια αργότερα η γιαγιά, η Νάνα . Πολλά από τα γράμματα του πατέρα μου είναι σταλμένα στην οδό Ντράμενσβαϊν 91. Σ’ ένα απ’ αυτά, γραμμένο σε κίτρινο χαρτί αλληλογραφίας