Ανησυχία

Α Ν Η Σ Υ Χ Ι Α 21 Ποτέ δεν αυτοσχεδιάζουμε. Όλα πρέπει να είναι σχεδια­ σμένα ως την τελευταία λεπτομέρεια. Αυτή που θα γίνει μητέρα μου είναι μέρος του σχεδίου. Αυτός θα χτίσει ένα σπίτι, κι αυτή θα ζήσει στο σπίτι μαζί μ’ αυτόν. Την πη­ γαίνει εκεί, της παρουσιάζει το σημείο και της δείχνει και εξηγεί. Κάθονται σ’ ένα βράχο. Στην πραγματικότητα, νο­ μίζω ότι εκείνη λέει, Αφουγκράσου πόσο ήσυχος είναι αυτός ο τόπος . Εκείνος δεν θα το είχε πει αυτό, ούτε σ’ αυτήν, ούτε στον διευθυντή φωτογραφίας. Υπήρχαν χιλιάδες ήχοι στο νησί. Αντ’ αυτού, στρέφεται στη γυναίκα που θα γίνει η μητέρα μου και λέει: Είμαστε οδυνηρά δεμένοι . Εκείνη σκέ­ φτεται ότι ακούγεται ωραίο. Και λιγάκι δυσάρεστο. Και δυσνόητο. Και αληθινό. Και ίσως κάπως γλυκανάλατο. Αυ­ τός ήταν σαράντα επτά ετών, εκείνη περίπου είκοσι χρόνια νεότερη. Κάποια στιγμή, αυτή μένει έγκυος. Το γύρισμα της ταινίας έχει τελειώσει από καιρό. Το σπίτι χτίζεται. Στα γράμματα που της γράφει, ανησυχεί για τη μεγάλη διαφο­ ρά ηλικίας ανάμεσά τους. Γεννήθηκα εκτός γάμου, και το 1966 αυτό ήταν ακόμη κάτι που προκαλούσε αποδοκιμασία. Εξώγαμο. Μπάσταρ­ δο. Νόθο. Ατύχημα. Τίποτα απ’ αυτά δεν είχε σημασία. Για μένα. Ήμουν ένα μωρό στην αγκαλιά της μαμάς. Ού­ τε για τον πατέρα μου είχε σημασία. Ένα παιδί συν ή πλην. Είχε οκτώ ήδη και ήταν γνωστός ως ο δαιμόνιος σκηνοθέ­ της (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) και γυναικάς (τελείως προ­ φανές, αυτό). Εγώ ήμουν το ένατο. Ήμασταν εννέα. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου πέθανε πολλά χρόνια αργότερα από λευχαιμία, αλλά εκείνη την εποχή ήμασταν εννέα.