Ανησυχία

L I N N U L L M A N N 20 Αν ήμουν στομφώδης τύπος, θα έλεγα ίσως ότι είχα βρει επιτέλους τον τόπο μου, το αληθινό σπιτικό μου, είχε γράψει , και αν ήθελα να αστειευτώ, θα μιλούσα για κεραυνοβόλο έρωτα . Και τι θα έλεγε αν χρησιμοποιούσε την κανονική φωνή του; Ούτε πολύ δυ­ νατή, ούτε πολύ απαλή, όχι για να πείσει, να αποπλανήσει, να αστειευτεί ή να συγκινήσει; Ποιες λέξεις θα είχε διαλέ­ ξει, τότε; Επομένως, πόση ώρα στάθηκε εκεί; Μεταξύ στόμφου και αστεϊσμού, μεταξύ σπιτιού και έρωτα; Αν είχε μείνει εκεί για πολλή ώρα κι επομένως είχε προσέξει το δέος του, αν είχε προσέξει ότι του έδινε όνομα –σπίτι, έρωτας–, σίγου­ ρα θα είχε νιώσει την παρόρμηση να κουνήσει το κεφάλι αρνητικά και να συνεχίσει τον δρόμο του. Απεχθάνομαι τις συναισθηματικές υπερβολές και τους θεατρινισμούς . Αν είχε μείνει εκεί για πολύ λίγο, είναι πιθανόν ότι δεν θα είχε επιτρέψει στον τόπο να τον κυριεύσει και συνεπώς να αποφασίσει να αφιερώσει τη ζωή του σ’ αυτόν. Λίγα λεπτά, ίσως. Αρκετά για να ακούσει τον άνεμο στα ήδη λυγισμένα πεύκα, τον άνεμο στα αυτιά του, τον άνεμο στα μπατζάκια του, τα βότσαλα κάτω από τις σόλες του, το χέρι του να παίζει με τα κέρματα στην τσέπη του δερμάτινου μπουφάν του, τη στριγκλιά του στρειδοφάγου, αυτό το μπίικ-μπίικ-μπίικ- μπίικ που θυμίζει σήματα Μορς. Φαντάζομαι τον πατέρα μου να γυρίζει στον διευθυντή φωτογραφίας και να λέει: Αφουγκράσου πόσο ήσυχος είναι αυτός ο τόπος. Στην αρχή, έρωτας. Μια διαισθητική βεβαιότητα. Μετά το σχέδιο. Δεν επιτρέπεται κανένας αυτοσχεδιασμός. Όχι.