Ανησυχία

Α Ν Η Σ Υ Χ Ι Α 19 κάποιες ανάλογες λέξεις. Ναι, αλλά περίμενε, είπε ο διευ­ θυντής φωτογραφίας, έλα μαζί μου λίγο πιο πέρα και θα σου δείξω ένα ακόμα ωραιότερο σημείο. Όταν περπατάς στην παραλία, όπως έκαναν εκείνη τη μέρα του 1965, δεν φτάνεις στο τέλος του δρόμου, δεν υπάρχει απόκρημνο ακρωτήριο, λόφος, ξέφωτο ή γκρεμός, κανένας γεωγραφι­ κός ή γεωλογικός σχηματισμός που να δηλώνει μια αλλαγή στο τοπίο· είναι η πετρώδης παραλία μέχρις εκεί που φτά­ νει το μάτι, τίποτα δεν αρχίζει ούτε τελειώνει. Συνεχίζεται απλώς. Αν αυτό το σημείο βρισκόταν μέσα στο δάσος και όχι σε παραλία, θα μπορούσες να πεις ότι ο διευθυντής φωτογραφίας οδήγησε τον πατέρα μου σ’ ένα σημείο στη μέση του δάσους και ότι εκεί, ακριβώς εκεί, ο πατέρας μου αποφάσισε να χτίσει ένα σπίτι. Οι δύο άντρες στάθηκαν στο μέρος εκείνο για λίγη ώρα. Πόση ώρα; Αρκετή ώρα, ή έτσι λέει η ιστορία, ώστε ο πατέρας μου να πάρει την απόφαση . Αν ήμουν στομφώδης τύπος, θα έλεγα ίσως ότι είχα βρει επιτέλους τον τόπο μου, το αληθινό σπιτικό μου, έχει γράψει στην αυτοβιο­ γραφία του , και αν ήθελα να αστειευτώ, θα μιλούσα για κεραυνο- βόλο έρωτα . * Έχω περάσει όλη μου τη ζωή μ’ αυτή την αφήγηση περί σπιτιού και κεραυνοβόλου έρωτα. Έφτασε σ’ έναν τόπο και τον διεκδίκησε, τον ονόμασε δικό του. Αλλά η γλώσσα τον εμπόδιζε να εκφραστεί κάθε φορά που προσπαθούσε να εξηγήσει γιατί τα πράγματα εξελίχθη­ καν με τον τρόπο αυτό, και πάντοτε κατέληγε στη φράση: * Ingmar Bergman, The Magic Lantern , 1988, σελ. 208.