Ανησυχία

Α Ν Η Σ Υ Χ Ι Α 17 κίνησαν τότε, είχε ξαναπάει στο νησί πέντε χρόνια νωρί­ τερα, ίσως τότε ξεκίνησαν όλα, ποιος ξέρει πότε ξεκινάει κάτι και πότε τελειώνει, αλλά για λόγους τάξης θα πω: εδώ ξεκίνησαν όλα. Γύριζαν μια ταινία στο νησί, ήταν το δεύτερο γύρισμα που έκανε εκεί, κι εκείνη που θα γινόταν η μητέρα μου έπαιζε έναν από τους δύο πρωταγωνιστικούς γυναικείους ρόλους. Στην ταινία, το όνομά της είναι Ελιζαμπέτ Βόγκλερ. Στις δέκα ταινίες που έκαναν μαζί, θα της δώσει πολλά ονόμα­ τα. Ελιζαμπέτ. Ίβα, Άλμα, Άννα, Μαρία, Μαριάν, Γιένι, Μανουέλα ( Μανουέλα – αυτό το όνομα της έδωσε όταν γύ­ ρισαν μία ταινία μαζί στη Γερμανία), και μετά Ίβα ξανά, και ύστερα Μαριάν πάλι. Αυτή όμως είναι η πρώτη ταινία που κάνουν μαζί οι γονείς μου, και ερωτεύονται ο ένας τον άλλο σχεδόν αμέσως. Η Ελιζαμπέτ, αντίθετα από τη μητέρα μου, είναι μια γυ­ ναίκα που σταματάει να μιλάει. Τα πρώτα δώδεκα λεπτά της ταινίας τη βλέπουμε ξαπλωμένη στο κρεβάτι, παραδομένη στη φροντίδα της αδελφής Άλμα εξαιτίας της ανεξήγητης άρνησής της να μιλήσει. Το κρεβάτι της βρίσκεται στη μέση ενός δωματίου σε νοσοκομείο. Το δωμάτιο έχει ελάχιστα έπιπλα. Ένα παράθυρο, ένα κρεβάτι, ένα κομοδίνο. Είναι αργά το απόγευμα και η αδελφή Άλμα πηγαίνει στην ασθενή της, ανοίγει το ραδιόφωνο, αλλάζει σταθμούς, καταλήγει στο κονσέρτο για βιολί σεΜι μείζονα τουΜπαχ. Βγαίνει από το δωμάτιο και η Ελιζαμπέτ μένει ξαπλωμένη μόνη. Στη μέση του δεύτερου μέρους του κονσέρτου για βιο