Ανησυχία

L I N N U L L M A N N 14 αχυρώνας είχε μετατραπεί σε κινηματογράφο και περιστοι­ χιζόταν από χωράφια, πέτρινους φράχτες και μερικά σκόρ­ πια σπίτια. Λίγο παραπέρα βρισκόταν το Έλος Ντέμπα, ένας υγροβιότοπος με πλήθος πτηνών: μεγάλους πελεκά­ νους, γερανούς, ερωδιούς, μπεκάτσες. Επρόκειτο να δούμε μια ταινία. Κάθε μέρα με τον πατέ­ ρα μου, εκτός από τις Κυριακές, ήταν μια μέρα με ταινία. Έχω βασανίσει το μυαλό μου πολλές φορές, προσπαθώντας να θυμηθώποια ταινία θα βλέπαμε εκείνη τη μέρα. Ίσως τον Ορφέα του Κοκτώμε τις γκρίζες ονειρικές εικόνες; Δεν ξέρω. «Όταν γυρίζω μια ταινία» έγραφε ο Ζαν Κοκτώ «είναι σαν ένα όνειρο στη διάρκεια του ύπνου. Μόνο οι άνθρωποι και οι τόποι του ονείρου έχουν σημασία». Το έχω σκεφτεί κατ’ επανάληψη, αλλά δεν μπορώ να θυ­ μηθώ. Τα μάτια χρειάζονται αρκετά λεπτά για να προσαρ­ μοστούν στο σκοτάδι, συνήθιζε να λέει. Αρκετά λεπτά. Γι’ αυτό κανονίζαμε πάντοτε να συναντηθούμε στις τρεις πα­ ρά δέκα. Εκείνη τη μέρα ο πατέρας μου δεν εμφανίστηκε παρά επτά λεπτά μετά τις τρεις – δηλαδή, με δεκαεπτά λεπτά καθυστέρηση. Δεν υπήρξαν οιωνοί. Ο ουρανός δεν σκοτείνιασε. Ο άνεμος δεν τραβολογούσε τα δέντρα και δεν τα τράνταζε. Δεν προμηνυόταν καταιγίδα και τα φύλλα δεν στροβιλίζο­ νταν στον αέρα. Ένας τσοπανάκος πέταξε πάνω από τους γκρίζους αγρούς προς το έλος, κατά τα άλλα υπήρχε ησυχία και συννεφιά. Όχι πολύ μακριά, τα πρόβατα –τα οποία στο