Από ήλιο σε ήλιο: Ανέσπερος

30 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ κάνει, το εννοούσε. Εντάξει, του είχε κάψει την καρδιά αλλά, όπως το σκεφτόταν, δεν είχαν κάνει και κάποια συμ- φωνία, δεν είχαν πει πως αυτός έβαζε την ψυχή του και κείνη, ας πούμε, την ομορφιά της, δεν τα είχαν ζυγίσει, δεν τα είχαν μετρήσει, ούτε είχαν πει ότι ο καθένας, σε περί- πτωση χωρισμού, θα ’παιρνε πίσω το μερτικό του και μετά εκείνη είχε αθετήσει τον λόγο της. Όχι, τίποτα τέτοιο. Το κορίτσι δεν έφταιγε. Κι όσο σκεφτόταν, τόσα ελαφρυντικά της έβρισκε.Ήταν μικρή. Άβγαλτη. Είχε φοβηθεί. Ο πατέρας της είχε αλλάξει τα μυαλά. Μπορεί και να την είχε φυλακίσει και να την πάντρευε με το ζόρι. Αυτό τον πονούσε πολύ, αλλά σχεδόν φυσικό του φαινόταν, ήταν κάτι συνηθισμένο, όλοι είχαν μάθει να το δέχονται, άντρες και γυναίκες. Ο ίδιος όχι, γιατί ήταν ο καρπός μιας ένωσης που είχε πάει κόντρα στην εξουσία των γονιών, καμάρωνε για τον πατέρα του, παραδεχόταν τη μάνα του. Ή καλύτερα… Η μάνα του είχε μάθει να καμαρώνει για τον πατέρα του και ο μπάρμπας του ο Μανόλης δεν έπαυε να του τονίζει πόσο ξεχωριστή γυναίκα ήταν η Κατερινέτα. Τόσους και άλλους τόσους λόγους σκεφτόταν που μπο- ρεί να ήταν υπαρκτοί και εξαιτίας τους η Ανδρομέδα να μην είχε πάει στο ραντεβού που θα τους άλλαζε τη ζωή. Μόνο ότι τον είχε εγκαταλείψει για τη δική του σωτηρία, μόνο αυτό δεν του είχε περάσει απ’ το μυαλό. Τελικά, την Κυριακή 18 Ιουλίου 1912, με το πέρας της