Από ήλιο σε ήλιο: Ανέσπερος

29 A ΠΟ Η Λ Ι Ο Σ Ε Η Λ Ι Ο : Α Ν Ε Σ Π Ε Ρ Ο Σ από το ξενύχτι, από την αγωνία, από τη στενοχώρια. Τα ποδάρια της δεν τη βαστούσαν πια, διπλώθηκε στα δύο και έγειρε σιγά σιγά, άγγιξε το πέτρινο πάτωμα με το κούτελο. Θα γυρνούσε πίσω άραγε το παιδί της; Θα γυρνούσε, λέμε εμείς που ξέρουμε την ιστορία. Μπο- ρεί να ήταν αποφασισμένος να εγκαταλείψει τη μητέρα του κλέβοντας την Ανδρομέδα αλλά είχε σκέψεις για το πώς θα τη φρόντιζε από μακριά, δεν είχε σκοπό να την αφήσει στην τύχη της. Ουτοπικές σκέψεις, θα μου πεις. Ίσως. Πάντως τις είχε κάνει. Τώρα που εξέλειπε ο λόγος για τον οποίο θα την εγκατέλειπε –πόσο ψυχρό ακούγεται αυτό–, τώρα πια δεν θα έκανε κακό στον εαυτό του. Είχε μια μάνα στον κόσμο και θα τη φρόντιζε. Άλλο φευγάτος από έρωτα και ζωντανός κι άλλο νεκρός. Η μάνα του, με την παρουσία της, τον γεννούσε ξανά, τον απέτρεπε από τον θάνατο. Και εμείς προσθέτουμε και αυτή τη λεπτομέρεια, η θέ- λησή του να παραμείνει ζωντανός εμπεριείχε μεγάλη δόση μαζοχισμού, θα συνέχιζε να ζει τιμωρώντας τον εαυτό του που δεν ήταν άξιος να κερδίσει την Ανδρομέδα. Βγήκε στο σοκάκι. Δεν θα έμενε πολύ στον καφενέ, δεν ήθελε να ακούσει τα κουτσομπολιά, όλοι θα συζητούσαν το θέμα του γάμου του Γκρόμαν. Δυο κουβέντες θα έλεγε για τη δουλειά του και θα ’φευγε. Ούτε στο σπίτι ήθελε να γυρίσει, μακάρι να συναντούσε τονΘοδωρή.Ήκαλύτερα… Καλύτερα κάποιον άλλον. Κάποιον που δεν θα ’χε ιδέα για ό,τι έγινε. Εννοείται πως δεν είχε σκοπό να εκθέσει την Ανδρομέδα. Ούτε να την εκδικηθεί. Τίποτα δεν του είχε