Από ήλιο σε ήλιο: Ανέσπερος

27 A ΠΟ Η Λ Ι Ο Σ Ε Η Λ Ι Ο : Α Ν Ε Σ Π Ε Ρ Ο Σ Τίναξε τους ώμους του βίαια να απαλλαγεί από το αγκά- λιασμά της και κείνη στάθηκε σε μια γωνίτσα αμίλητη κι αόρατη, εδώ θα ’μενε, αν τη ζητούσε θα ’ταν στη διάθεσή του, αν την έδιωχνε θα ’φευγε όπου στον διάτανο μπορούσε. Ο άντρας, γιατί τώρα είχε αντρέψει πια ο Περσέας, ανέβηκε με βαριά ποδάρια τα σκαλιά που πήγαιναν στο πάνω πάτωμα, τ’ ανέβηκε μουρμουρίζοντας να τον συμπα- θάει, δεν έφταιγε σε τίποτα εκείνη μα… Τον είχε ακούσει να πέφτει στο στρώμα, ούτε την πόρ- τα δεν είχε κουράγιο να κλείσει. Ξαφνικά τα τζιτζίκια έπια- σαν δουλειά, τι ανάγκη είχαν εκείνα μα να τα ’χε ο Θεός καλά γιατί έτσι δεν άκουγε το κλάμα του. Θα είχε όμως τον νου της, λες να κρεμιόταν από κανένα δοκάρι το αγόρι της; Την ίδια ώρα και η Ανδρομέδα μούσκευε το μαξιλάρι με δάκρυα. Μάτι δεν είχε κλείσει όλη νύχτα, πένθιμη καμπά- να η προδοσία χτυπούσε μέσα στο μυαλό της, δεν είχε μετανιώσει, ήταν σίγουρη πως είχε κάνει το καλύτερο για κείνον, ο πατέρας της είχε ορκιστεί πως δεν θα πείραζε τρίχα απ’ τα μαλλιά του Περσέα τώρα που αυτή είχε λογι- κευτεί. Δεν το είχε μετανιώσει. Τον είχε γλιτώσει από τη φυλα- κή και την ατίμωση. Και η μάνα του δεν θα πέθαινε απ’ τον καημό της. Πόσους να έπαιρνε στον λαιμό της, προτιμό- τερο να υπέφερε η ίδια. Σώμα και μυαλό μουδιασμένα από τον πόνο. Έχασε τον Περσέα. Θα παντρευτεί κάποιον που ούτε καν συμπαθεί. Ο αγαπημένος της, αν δεν κάνει κακό στον εαυτό του –κι