Από ήλιο σε ήλιο: Ανέσπερος

25 A ΠΟ Η Λ Ι Ο Σ Ε Η Λ Ι Ο : Α Ν Ε Σ Π Ε Ρ Ο Σ δυνεύσει πολλά σε αυτή την απόπειρα βραδινής επιδρομής στη Χώρα. Κι εμείς θα λέγαμε πως προηγείται του Περσέα λίγα βήματα στη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. Γιατί εκείνος ακόμη ελπίζει. Και διασχίζει την ερημική Πάνω Πιάτσα με λίγες δρασκελιές, μπαίνει στο σοκάκι που περ- νάει δίπλα από την εκκλησιά, παίρνει τη μικρή κατηφόρα και στέκεται. Όποιος μπει σ’ αυτό το στενό, τα συνηθι- σμένα στο σκοτάδι μάτια του θα τον εντοπίσουν σε λίγα δευτερόλεπτα. Αποφασίζει να την περιμένει εκεί, θα τη δει αυτός πρώτος να έρχεται, σίγουρα κάτι λάθος έχει κατα- λάβει ο Θοδωρής. Εδώ θα περιμένει την αγάπη του που αυτή –ποτέ δεν θα ξεχάσει το θάρρος της– του ζήτησε να φύγουν. Εδώ θα περιμένει τούτη την αδειανή, αργόσυρτη, άγρυ- πνη νύχτα. Θα περιμένει… Θα περιμένει… Τον αγκάλιασε με χέρια παγωμένα απ’ την αγωνία. Είχε ρέψει να παραφυλάει πίσω από την πόρτα αγροι- κώντας τους ήχους της νύχτας και ικέτευε να μη γυρίσει πίσω. Το παιδί της να μη γυρνούσε πίσω, για σκέψου… Παρακαλούσε να είχε καταλάβει λάθος ο Θοδωρής ή ακό- μη και ψέματα να τους είχε πει. Ως κι αυτό ευχόταν, μακά- ρι να καταστρεφόταν η σχέση του Περσέα με τον αδερφι- κό του φίλο παρά να μην πήγαινε η Ανδρομέδα!