Από ήλιο σε ήλιο: Ανέσπερος

22 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ Η Κατερινέτα δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Και ο γιος της είχε δίκιο, γι’ αυτό ήταν τόσο βιαστικό το κορίτσι αλλά… Αλλά από την άλλη, μικρή ήταν, μπορεί και να της είχε γυρίσει τα μυαλά ο πατέρας της. Μπορεί και να την είχε φυλακίσει. Το πιο πιθανό, για όλα ήταν ικανός. Πιάνει με τα δυο χέρια το κεφάλι, η τρέλα και η αγωνία τον κυκλώνουν, αν δεν έρθει τι θα… «Θα την περίμενα μια ζωή…» Ρωτάει; Απαντάει; Και σε ποιον; Στις σκέψεις του ή στα λόγια του φίλου του; Παίρνει το δισάκι, φτάνει στην πόρτα. «Νωρίς είναι ακόμη…» προσπαθεί ο Θοδωρής. «Μη σε δούνε…» η μάνα. Την καθησυχάζει, θα είναι μια χαρά, αυτή να μη στενο- χωριέται, θα μαθαίνει νέα τους από τον Θοδωρή, κλείνει σιγανά την πόρτα πίσω του, ενώ θα ’θελε να την κοπανίσει, να γκρεμίσει το σπίτι. Η Κατερινέτα που τώρα φοβάται μήπως όλο το σχέδιο της απαγωγής είναι παγίδα του Δρακούλη… Τόση τρέλα φέρνει ο πόνος… Αποτρέπει τον Θοδωρή να τον ακολου- θήσει. Καλύτερα να τον αφήσει μόνο. Και δεν έχει ιδέα τι σημαίνει αυτό το καλύτερα, το μυαλό της ένας χυλός. Από αύριο ο γιος της θα χρειαστεί τη συμπαράσταση του Θο- δωρή, μια φωνή μέσα της ουρλιάζει ότι το κορίτσι δεν θα πάει. Φυλακισμένο ή με αλλαγμένες αποφάσεις, μια φορά δεν θα πάει. Τι φωτιά άναψε στο σπιτικό μας, Παναγιά μου! * * *