Από ήλιο σε ήλιο: Ανέσπερος

17 A ΠΟ Η Λ Ι Ο Σ Ε Η Λ Ι Ο : Α Ν Ε Σ Π Ε Ρ Ο Σ μαν, κατά βάθος περίμεναν να ρίξει τα ξέθωρα μάτια του πάνω στη δική τους θυγατέρα, να άλλαζε τουλάχιστον η δική της τύχη. Καμιά φορά βλέπεις η φτώχεια επιτρέπει πολλά. Απορία, θαυμασμός, ζήλια, απογοήτευση και περιέργεια –τον αγαπάει άραγε και κείνη;– ήταν τα συναισθήματα που σάρωναν τους Σερφιώτες, η ζωή τους είχε αποκτήσει και άλλες αποχρώσεις πέρα από το σκούρο χρώμα του καθη- μερινού μόχθου για την επιβίωση. Κάποιοι άλλοι, και ήταν οι περισσότεροι εργάτες των μεταλλείων, αυτοί που ένιωθαν στο πετσί τους την αδικία και την ανομία, είχαν ανησυχήσει. Μετά απ’ αυτό τον γά- μο πόση παραπάνω εξουσία θα αποκτούσε το μικρό αφε- ντικό; Πώς είχε σκοπό να την αξιοποιήσει; Σίγουρα ενα- ντίον τους, απαντούσαν μόνοι τους. Υπήρχε περίπτωση η μέλλουσα κυρα-Γκρόμαν να μίλαγε του αντρός της να αλ- λάξει πολιτική απέναντι στους εργάτες και κείνος να της έκαμε το χατίρι; Δικό τους κορίτσι ήταν στο κάτω κάτω, γιατί όχι, έλπιζαν. Ούτε μια στο εκατομμύριο, διαφωνούσαν οι άλλοι, με τέτοιο πατέρα τι θα ’ναι και ελόγου της; Γιατί μπορεί όλοι τους να την είχαν δει κάποιες φορές, όμορφη η άτιμη!, αλλά καλά κανείς δεν τη γνώριζε. Πάντως, μια δυο φιλενάδες που ’χε με τα καλύτερα λόγια μιλούσαν για κείνη, μα τι να ’ξεραν τα κορτσόπουλα; Αυτές τις ένοιαζε να φτιάξουν ωραίες πλεξούδες τα μαλλιά τους και να βρού- νε μια δεκάρα να αγοράσουν κανένα χτενάκι πλουμιστό από τον πραματευτή. Πάντως είναι γεγονός ότι οι περισ- σότεροι από τους εργάτες είχαν αηδιάσει και οργιστεί με