Ανδρωμάχη

16 ΚΏΣΤΑΣ ΑΚΡΊΒΟΣ όμορφη γυναίκα ο Δίας, θα την καταραστεί η Ήρα, θα δώσουν εντολή στον Άδη να αναλάβει αυτός το σκοτεινό του καθήκον. Είχαν περάσει αρκετές μέρες κι άλλες τόσες νύ- χτες από τότε που τα κάρα άφησαν πίσω τους την πυρπολημένη Τροία, και τώρα πορεύονταν στους δρόμους της Θράκης. Λάσπη, γυμνά δέντρα, άν- θρωποι στην άκρη του δρόμου να κοιτάζουν την πομπή μας σκυθρωποί· δεν ήταν όλοι φίλοι των νικηφόρων κατακτητών. Εκείνοι στο μεταξύ προ- χωρούσαν όλο φωνές και γέλια, κουβαλώντας την κουρσεμένη λεία τους. Χρυσά, ασήμια, τάματα από βωμούς, περιδέραια και βραχιόλια που πριν από λίγο καιρό κοσμούσαν ανύποπτα μέλη, εμάς. Όμως η Τροία ήταν τώρα πιο μακρινή και από ανάμνηση. Ένα τίποτα, παραδομένο στην έχθρα της φωτιάς και σ’ ένα παρελθόν που δεν είχε την παραμικρή πιθα- νότητα να γίνει μέλλον. Πόσα ήταν τα κάρα; Τη μία και μόνη φορά που γύρισα τα μάτια και δοκίμασα να τα μετρήσω, δεν άντεξα· ήταν σαν να αντίκριζα τα απομεινάρια μιας πόλης που δεν είχε υπάρξει ποτέ. Κουλουριασμένες γυναίκες, άλλες αγίνωτες ακόμη, άλλες στη δική μου ηλικία, κάποιες με άσπρα μαλλιά, να βογκούν και να σέρνουν σιγανά