Ανδρωμάχη

14 ΚΏΣΤΑΣ ΑΚΡΊΒΟΣ πλούς θανάτους. Όμως, τώρα έπρεπε να βιώσει μα- ζί μ’ εμένα και εκείνη την απόλυτη ντροπή, για να καταλάβει ότι δεν είναι ο θάνατος η κορύφωση του κακού. Το απόγειο της δυστυχίας συντελείται όταν το ίδιο σου το σώμα γεννάει, έστω και χωρίς τη θέλησή σου, ξανά και ξανά το κακό. Ήταν η νύχτα –ποια άραγε στη σειρά;– που τον άκουσα να ανεβαίνει στο κάρο όπου κειτόμουν άλα- λη, πιο πολύ και από νεκρή. Δεν είχαν περάσει πολ- λές μέρες από τον χαμό της Τροίας κι εγώ ήμουν ακόμη ποτισμένη ως το μεδούλι με τη στυφή γεύση των ανείπωτων γεγονότων. Ένα σώμα δίχως την αίσθηση του έξω κόσμου, στραγγισμένο από δά- κρυα και θρήνους. Κάποια στιγμή, μες στο σκοτάδι ένιωσα χέρια να αναδεύουν τα κουρέλια με τα οποία ήμουν σκεπασμένη και να ψάχνουν το κορμί μου. Νόμισα πως ήταν η Πρόκνη και ετοιμάστηκα να της πω να φύγει, να μη νοιάζεται άλλο για μένα. Αλλά όχι. Με το επόμενο άγγιγμα κατάλαβα. Δεν ήταν η δούλη μου, εκείνος ήταν. Ο άνθρωπος που κατέ- στρεψε τη ζωή μου. Ο Νεοπτόλεμος. Με χέρια ακό- μη υγρά από το αίμα των δικών μου έψαχνε τώρα να βρει εμένα για να με μολέψει. Ήρθε από πάνω μου και έσκισε ό,τι τιποτένιο ρούχο φορούσα. Πά-